Welkom op mijn reisblog "Op weg naar Santiago de Compostela" 

Beste familie en vrienden,

Met dit  reisblog wil ik mijn ervaringen met jullie delen over de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela in Noord-Spanje. De wandeltocht heb ik samen met Jan Tomasowa uit Amsterdam gedaan. Jan heeft het initiatief genomen en mij gevraagd om mee te doen. Na me te hebben verdiept in de geschiedenis van deze spirituele wandeltocht leek het mij spannend en uitdagend om mee te doen aan deze eeuwenoude bekende pelgrimstocht. Het is begonnen in het jaar 816. Toen ontstond de mythe dat de apostel Jacobus begraven is op een grafheuvel in Santiago de Compostela. Sindsdien hebben duizenden pelgrims vanuit alle uithoeken van de wereld als een soort bedevaart de tocht naar Santiago de Compostela gemaakt.  Over onze voorbereidingen en onze pelgrimstocht wil ik jullie deelgenoot maken.

In de verslagen kijken we op de middenpagina qua chronologie terug van 19 september 2009 naar 9 augustus 2009.
Onder de beschrijving  "Historische achtergrond" vinden jullie onderaan een link (in het rood) naar een uitgebreide foto-impressie van onze pelgrimstocht. In het "Archief "kan per pagina vanaf de start 9 augustus de verslagen worden gelezen. Bij mijn  "Favoriete Links" vinden jullie onder ander meer informatie over de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela.

 Salam manis,

 Minggus

Verslag Santiago-Barcelona-Amsterdam-Ede 19 september 2009

Vandaag is het de dag van afscheid nemen. Het was al een vreemde gewaarwording dat je niet meer hoeft te lopen.Maar nu is het vandaag definitief afscheid nemen van de Camino en mijn medepelgrim Jan die nog een paar dagen met zijn familie in Santiago doorbrengt. Het is hem van harte gegund en hij verdient het ook.

Vlak bij onze hostal hebben we in een restaurant nog een ontbijt genomen. Daarna zijn we naar de bushalte gegaan, waar ook de taxi's staan. Jan neemt de bus naar het hotel waar de anderen logeren en ik heb besloten om toch maar de taxi te nemen naar het vliegveld van Santiago. Met een stevige omhelzing hebben we afscheid genomen en heb ik Jan nog fijne dagen toegewenst.

De taxichauffeur die me reed begon heel spontaan een gesprek aan. Hij vertelde, nadat ik ver-telde dat ik oorspronkelijk uit Indonesie kwam, dat hij graag naar Thailand wilde. Hij deelde mee dat hij net een relatie achter de rug had en zette uiteen waarom het verkeerd was gegaan. Hij was zo geemotioneerd dat hij af en toe niet op de weg lette, omdat hij iedere keer achterom keek om mij dingen duidelijk te maken. Hij vond het wel een prestatie dat we de Camino in 6 weken gedaan hebben.Hij vroeg of ik christen was. Hij vindt de kerk in Spanje niet altijd goed. Hij is zelf katholiek. Hij zorgt nu voor zijn vader, omdat zijn moeder overleden is. Uiteindelijk maakte hij duidelijk dat de kerk toch zijn goede kanten had. Ondertussen waren we bij het vliegveld aan-gekomen. Ik heb hem voor het onderhoudend gesprek als extra een fooi gegeven.

Met een beetje vertraging vertrok het vliegtuig om 12.30 uur richting Barcelona. Het was regenachtig weer. Op vlieghoogte had je goed zicht op het landschap en de bergen. Ik bedacht me dat we 6 weken door het gebied een weg hebben gebaand. Een gevoel van weemoed en toch gepaste trots kwam bij me op. Het was te merken dat we richting zonnige oorden gingen, want het weer klaarde op. We naderen Barcelona en het was prachtig om de stad achter de bergen aan zee te zien liggen. Je kon de kathedraal goed zien. De mensen die in deze stad wonen moeten toch gelukkig zijn, met de ligging en zo'n prachtige stad. De vluchthaven en de accomodatie is heel erg modern, op het chique af met de zwarte marmeren vloeren. En ook met duur uitziende winkels. Op zich vielen de prijzen in de winkels nog mee. Om 18.15 uur vertrokken we met de Spaanse vliegtuigmaatschappij Vueling richting Amsterdam. Het was een voorspoedige vlucht en iets eerder dan verwacht om 20.15 uur kwamen we in Amsterdam aan. Mark was net met de auto Schiphol genaderd. In de grote vertrek/aankomsthal heb ik op hem gewacht. We waren blij om elkaar na lange tijd weer te zien. Voordat we richting Ede vertrokken hebben we nog een broodje gegeten en wat gedronken. Mijn eerste ervaringen en de laatste nieuwjtes hebben we nog uitgewisseld. Om 22.30 uur waren we thuis. Toch wel een fijn gevoel om weer thuis te zijn. Gelukkig had mijn zus Nona een grote pan met heerlijke bami gemaakt. Lief van haar. Na 6 weken smaakte het dubbel zo lekker. Het deed ons goed, want de inhoud van de grote pan met bami was in een mum van tijd op.

Thuiskomen betekent ook dat je voor jezelf de balans kan opmaken. Voor mij was de Camino Santiago de Compostella een hele bijzondere ervaring, die ik kan plaatsen in de categorie: " Dit zal ik nooit vergeten". Vooraf had ik in mijn naiviteit niet over nagedacht dat het zo zwaar zou zijn. Vooral de eerste 2 weken was een worsteling. De heuvels en de bergen daar kwam tijdens een etappe bijna geen eind aan. Maar deels door veel humor en wilskracht zijn we door die moeilijke periode heengekomen. Daarna ging alles als vanzelf en hadden we een uithoudings-vermogen en hardheid opgebouwd. De contacten met medepelgrims onderweg waren hartver-warmend. Het maakt niet uit waar je vandaan komt: Canada, Italie, Frankrijk, Australie, Spanje, Columbia, Porto Rico, Duitsland etc. We waren een familie en er was een lotsverbondenheid. Zeker op spiritueel en/of religieus gebied. Mijn bijzondere dank gaat uit naar mijn medepelgrim Jan, die mij gevraagd heeft om aan deze bijzondere onderneming mee te doen. Ik ben hem hiervoor heel erg dankbaar. We hebben heel wat discussies gehad onderweg over kerk en samenleving. We waren soms niet altijd met elkaar eens, maar we hadden wel veel respect voor elkaar en voor elkaars mening. Niet onbelangrijk was de humor als smeermiddel en natuurlijk de sportieve prestatie die we met elkaar gedeeld hebben. Deze gemeenschappelijke ervaring zal ik mijn hele leven herinneren en inderdaad we blijven vrienden voor het leven. Last but not at least wil ik mijn kinderen, familie en vrienden bedanken voor de hartverwarmende support door middel van jullie reacties, gedichten, liedjes en emails. Heel erg bedankt allemaal.!! En een ieder God's wonderbaarlijke liefde en zegen toegewenst.

Selamato,

Minggus

Verslag Santiago de Compostela 18 september 2009

Vannacht onrustig geslapen na de emotionele dag van gisteren. Jan en ik hebben in onze hostal nog heel lang na zitten praten. We zijn ervan bewust dat Hij ons nabij is geweest en dat we onze lieve Heer dankbaar mogen zijn dat we een voorspoedige pelgrimstocht hebben gehad, zonder noemenswaardige problemen. En dan het slotakkoord op het plein van de kathedraal in Santiago, waar als ik nu eraan terugdenk nog een brok in mijn keel van krijg. We voelen ons heel rijk, gezegend en bevoorrecht dat we dit hebben mogen doen.

Vandaag was het plan om de kerkdienst bij te wonen in de kathedraal die speciaal voor de pel-grims gehouden wordt. De dienst bleek bij navraag om 12.00 uur 's middags te beginnen. Met Frans, Anneke, Yvonne en Dolly hebben we afgesproken dat we eerder naar de kathedraal zou-den gaan. Ze zouden zich later aansluiten. Maar eerst moesten we onze terugreis via het reis-bureau nog regelen. Jan blijft met de anderen tot en met donderdag 24 september nog in Santiago voor een korte vakantie. Ik ga zaterdag 19 september naar huis. Bij een Camino Travel Center konden we beiden voor een redelijke prijs onze terugreis boeken. De terugvluchtging via Santiago-Barcelona-Amsterdam met een Spaanse low-cost maatschappij Vueling.

In de kathedraal was het al heel erg druk en praktisch alle plaatsen waren bezet door voor-namelijk pelgrims. Je zag een hele hoop bekende gezichten weer terug. De dienst werd eerst geleid door een non, die de aanwezigen de liederen die in de liturgie werden gezongen intro-duceerde. Ze had een mooie en zuivere stem. De dienst werd voor deze gelegenheid geleid door een kardinaal. Twee pelgrims hadden een aandeel in de liturgie. De kardinaal noemde de natio-naliteiten en het aantal pelgrims die de afgelopen dagen Santiago hebben bereikt. Het was een mooie dienst en de mooie liederen hebben me echt geraakt. Ik heb wel een traan moeten wegpinken. Voor ons was het een mooie afsluiting. In de kathedraal was ook het crypt van Jacobus die je ook kon bezichtigen. Na wat foto's te hebben gemaakt ben ik met Frans mijn certificaat gaan halen bij het kantoor van de Camino. De certificaat is opgesteld in het Latijns. Jan had zijn credentiaal met stempels niet bij zich, hij haalt pas vanavond zijn certificaat af. Daarna hebben we met z'n allen nog in een restaurant een menu del dia genomen. Na het eten kwamen we onze Amerikaanse vrienden nog tegen. Een van hen ging midden op straat spontaan zingen. Hij had een mooie bas-tenor stem. We wilden natuurlijk niet achterblijven en begonnen samen met hen "Swing low, sweet chariot" te zingen. Na een stevige " hug" hebben we afscheid van hen genomen. Toch wel mooi die verbondenheid met elkaar. 's Middags is een ieder in zijn eigen hostal/hotel gaan rusten. Nadat Jan en ik zijn certificaat op het kantoor van de Camino hebben gehaald, kwamen we de anderen tegen. We hebben eerst nog wat cadeau's voor het thuisfront gekocht. Het was mooi weer en het was heel erg gezellig in de stad. In een tapasrestaurant hebben we uitgebreid onder het genot van een fles witte wijn , diverse soorten tapas gegeten. Het was heerlijk en voor mij een mooie en gezellige afsluiting. Omdat het laat was geworden gingen de anderen met de taxi naar hun hotel. Aangezien ik morgen naar Nederland vertrek, heb ik nog afscheid van hen genomen en hen nog fijne dagen in Santiago toegewenst. De oude binnen-stad is de moeite waard om te bezoeken, met heel veel historische en authentieke gebouwen. Dus wat dat betreft is het de moeite waard om Santiago nog een keer te bezoeken.

Amato,

Peregrino Dominggo

Verslag O Pino/Perdouza-Santiago de Compostela 17 september 2009

Ik begon de dag met gemengde gevoelens en toch ook met gezonde kriebels in mijn buik.
Ten eerste het gevoel van de laatste 17 km richting Santiago de Compostella en de ontmoeting tussen Jan en zijn familie. We begonnen in een bar/ restaurant met een ontbijtje. Toen zijn we op pad gegaan en met ons vele anderen. Het was onderweg heel erg druk. Het was te merken dat iedereen in een goed humeur was en naar uitkijkt om Santiago te bereiken. Helaas werkte het weer niet mee. Het was voor ons de eerste keer dat het merendeel van een etappe regende.
De tocht op zich was behalve een aantal heuvels niet echt zwaar. De omgeving van de route was ook niet echt interessant. Toen we de officiele grens van Santiago binnenkwamen hebben we elkaar voor de gein tot ridder in de orde van pelgrims benoemd. Wat geen grap is , we hebben elkaar eeuwige vriendschap beloofd. In Santiago hebben we in een klein restaurant, na een natte en doorweekte tocht, onszelf getracteerd op een menu del casa (menu van het huis). Wonderwel stond er op het menu varkenspootjes. Het toeval wilde dat 10 augustus na onze eerste tocht van St Jean Pied de Port naar Roncevalles we dat 's avonds ook al hadden gegeten. Na het warme eten hebben we gauw onze hostal opgezocht. Ondertussen werd ik door Anneke gebeld, dat ze al in Santiago in een hotel zaten. Eerder had ik van Frans een sms gekregen dat ze om 13.15 uur in Santiago geland waren. We spraken af dat het misschien verstandig was om elkaar pas 's avonds te ontmoeten. We konden ons dan eerst gaan douchen en een klein beetje uitrusten, tenminste dat was voor ons de laatste 6 weken ons vaste ritueel. Zo gezegd , zo gedaan. Ik zou dan wel telefonisch contact houden en dan bellen wanneer de ontmoeting moet plaatsvinden met Jan. Tegen 18.00 uur heb ik uiteindelijk tegen Jan gezegd dat ik naar de kathedraal in het centrum van de stad wil. Hij wilde eerst nog zijn kleren wassen en Dolly bellen. Want die kon hij maar niet bereiken. Logisch natuurlijk. Uiteindelijk ging hij toch mee. Daarvoor heb ik met Frans afgesproken dat we naar het plein zouden gaan en dat daar de ontmoeting zou plaatsvinden. Onze hostal was in het centrum. Wij zijn toen richting de kathedraal gelopen. Hij vond het vreemd dat ik een beetje uitgelaten was, want ik legde iedere keer een arm om zijn schouder. Uiteindelijk kwamen we bij de kathedraal en liep ik snel vooruit de trappen op naar het plein op zoek naar Frans. Toen ik midden op het plein stond, kwam Jan pas de trappen op. Ik zag in een glimp Frans bij een pilaar staan en wenkte naar hem. Hij zou op een afstand foto's gaan maken. Ondertussen zag ik Anneke, Yvonne en Dolly. Om het tafereel en de ontmoeting goed te kunnen bekijken ben ik naar de zijkant van het plein gaan lopen en ben op de trappen van de winkel-galerij gaan zitten. Achter me liepen achtereenvolgens Anneke, Yvonne en Dolly langs de winkel-galerij in een boog richting het plein, waar inmiddels Jan heel erg onder de indruk omhoog naar de contouren van de kathedraal stond te kijken. Heel symbolisch luidde eerst de klok en daarna sprak Yvonne hem van achteren aan. Een harde schreeuw, ongeloof en stevige omhelzingen met Yvonne, Anneke en uiteindelijk een heel lange omhelzing met Dolly. Wat een scenario. Beter hadden we het niet kunnen bedenken. Wat een slotstuk van een emotionele dag en een onge-lofelijke, onvergetelijke pelgrimstocht van 6 weken. We hebben daarna in een gezellige restau-rant nog heel lang en gezellig bij zitten praten.

Amato,

Peregrino Dominggo

Verslag Arzua- O Pino/Perdouza 16 september 2009.

In het hostal hadden we een ontbijt. Tijdens het ontbijt hadden we een heftige discussie over hoe de kerk om zou moeten gaan met taboe onderwerpen zoals homofilie. Wel een opwekkend onderwerp , maar niet heus dus , voor een slow starter zoals ik in de vroege ochtend.
Wie bedenkt nu zo'n onderwerp tijdens het vroege ontbijt. Van je medepelgrim moet je het wel hebben. De wandeling op zich was vrij vlot, wel met een klein beetje regen onderweg. Het was een wandeling van 25 km. Dit betekende dat we aan het eind van de dag 17 km verwijderd zijn van Santiago de Compostella. Dat was voer voor ons beiden om over de afgelopen weken te filosoferen. Tijdens een van de regenpauzes werd ik gebeld door Frans een broer van Jan. Hij vroeg of ik alleen was en of Jan niet in de buurt was. Ik kreeg een raar gevoel en dacht dat er iets ernstig aan de hand was. Frans beloofde om me een paar minuten later terug te bellen. Toen hij terugbelde, ben ik even op een afstand van Jan gaan staan. Gelukkig was het geen onheilstijding. Frans vertelde dat zijn familie Jan bij aankomst in Santiago de Compostella wilde verrassen door daar aanwezig te zijn. Eerder hadden ze zich voorgenomen om ons in Arzua onverwachts te verrassen. Ze hadden echter niet gedacht dat we reeds verder waren dan Arzua. Dus moesten ze kiezen voor een ander scenario om mij in het "complot" te betrekken. De bedoeling is dat naast Frans, zijn vrouw Anneke, schoonzus Yvonne ook Dolly, Jan in Santiago zou verrassen. Met Frans heb ik de afspraak gemaakt dat we telefonisch contact met elkaar zouden houden. Om de schone schijn op te wekken heeft Frans, Jan nog aan de telefoon gehad om te informeren hoe het met zijn gezondheid was. Hij vroeg zich al af waarom Frans mij belde en niet hem. Gelukkig had ik de smoes dat hij zijn voicemail altijd aan had. Voor mij was het voor morgen een prachtig vooruitzicht en de kunst hoe we de ontmoeting in scene moesten zetten. Wordt vervolgd.

Amato,

Peregrino Dominggo

Verslag Palas de Rei - Arzua 15 september 2009

Jan voelde zich nog steeds niet lekker en moest 's nachts regelmatig naar het toilet.
Dat was dus niet echt bevorderlijk voor zijn conditie. We besloten dat ik vandaag alleen zou lopen. Jan zou de bus naar Arzua pakken. Naar Arzua zou het een afstand zijn van 28 km. Tegenover onze hostal heb ik in een Albergue een ontbijt genomen. De route was heuvelachig en ging door bosrijk gebied. Met heel veel eucalyptische bomen. Het rook wel heel erg fris in het bos. Onderweg waren er heel veel Fransen en Engelsen, vaak in grote groepen en veelal ook ouderen. De meesten zijn in Sarria begonnen. Als je vanaf Sarria de laatste 100 kilometers aflegt krijg je een certificaat, de zogenaamde Compostella. Het was dus vrij druk en een ander soort pelgrims, dan we gewend zijn. Maar op zich was het wel heel erg gezellig. De kleding van de wandelaars zagen er allemaal nog schoon en netjes uit. Terwijl als je 6 weken onderweg bent, dan blinkt jouw kleding en schoenen ook niet meer uit van schoonheid en netheid. De laatste kilometers liep ik met 3 Amerikanen mee. Ze komen uit Californie, 2 neven en een zwager. In Amerika doen ze aan hiken en hebben enkele jaren geleden dwars door Amerika heen een tocht afgelegd van 2000 km. Het was schitterend wandelweer, met af en toe wat regen wat niet
noemenswaardig was. In het plaatsje Boente was de pastoor van de plaatselijke kerk bezig om stempels van de kerk en bidprentjes uit te delen. De pelgrims gaven dan een kleine financiele bijdrage. Toen hij hoorde dat ik afkomstig was uit Indonesie, gaf hij me een hartverwarmende omhelzing. Omdat ik alleen liep gaf het mij ook de tijd en de mogelijkheid om terug te kijken en te denken aan de afgelopen 6 weken. Zeker nu we na vandaag Santiago op een afstand van 39 km genaderd zijn. In Arzua aangekomen, bleek dat Jan goed geslapen had en aardig opgeknapt was. In onze hostal hebben we voor de verandering weer een menu del dia genomen. Daarna nog in de bar Champions League gekeken, Real Madrid tegen FC Zurich en Atletico Madrid tegen Apoel. Daarna gingen we naar onze kamer, tenminste dat dachten we. We waren aan het slot aan het morrelen, toen een Columbiaans echtpaar langskwam en ons hielp om het slot open te krijgen. Bleek dat we op de verkeerde verdieping zaten. Hilariteit alom. Tot overmaat van ramp werd er keihard op een deur gebonsd dat we stil moesten zijn. Dat krijg je met zoveel Zuid-Amerikaans en Moluks temperament.

Amato,

Peregrino Dominggo

Verslag Triacastela-Sarria-Lugo-Pallas de Rei 14 september 2009

Om verschillende redenen was dit een rare dag. Ik had de reserve medicijnen en de extra pin-pas van Jan die ik onder mijn beheer had niet meer in mijn bezit. Omdat Jan de medicijnen elke dag nodig had zou dat consequenties hebben op onze planning. Want er was niet voldoende medicijnen om Santiago te halen. En wat ook vervelend is, was het kwijtraken van de pinpas. Uiteindelijk besloten we onze planning aan te passen en om tijd te winnen pas de volgende dag een aantal kilometers verder te starten in Palas de Rei. Dit betekende dat we met de bus via Sarria en Lugo naar Palas de Rei gingen. Het probleem van het kwijtraken van de spullen konden we gelukkig vrij snel oplossen. We hadden in Puente de la Reine per post spullen naar het huisadres van Jan in Amsterdam teruggestuurd. Laat nu in mijn teruggestuurde kleine zwarte rugzak de spullen in zitten. Hiervoor hebben we Dolly om 7.00 uur 's morgens uit bed moeten bellen. Sorry Dolly.
In Palas de Rei was er een soort festival met een concert van de plaatselijke harmonie en een optocht van historische tractoren. In een internetcafe ben ik me alvast gaan orienteren hoe we onze terugreis op een goedkope manier kunnen regelen. Want Santiago nadert met rasse schreden.

Amato

Peregrino Dominggo

Verslag O Cebreiro -Triacastela 13 september 2009

Klokslag 6.00 uur ging de wekker af. We wilden vandaag na een dag niet te hebben gewandeld vroeg op pad gaan. Klaarblijkelijk waren wij niet de enigen. In het enige bar-restaurant die in het dorp open was, hadden heel wat pelgrims zich verzameld voor het ontbijt. Het probleem was dat er maar 1 vrouw als personeel de zaak bediende. De vrouw had de nodige stress en behandelde een aantal pelgrims heel erg onvriendelijk, die begrijpelijk demonstratief wegliepen zonder ontbijt. Vandaag zou het een tocht worden van 20 km. De laatste uitlopers van de bergen moesten nog genomen worden. De Alto de San Roque en de Alto do Poio met een hoogte van ca 1400 meter waren de lastige klimmetjes. Uiteindelijk werd het toch nog een vrij relaxte wandeling met de genoemde klimmetjes en wat lastige afdalingen. Onderweg kwamen we Sandra tegen die Jan in Calzadilla de Cueva had ontmoet. Sandra had haar opleiding op de Universiteit van Santiago stopgezet, om de Camino te gaan lopen. Haar ouders waren niet op de hoogte van deze situatie. Ze vertelde het verhaal dat ze onderweg Inggo een Duitse jongen had ontmoet, waarvan de vriendin tijdens de pelgrimstocht hem in de steek heeft gelaten voor een andere jongen. Een liefdesdrama dus. Met Mark een andere Duitse jongen heeft ze hem de afgelopen dagen Inggo emotioneel bijgestaan.

Het plaatsje Triacastela is een klein plaatsje dat bestaat uit 1 straat met een Albergue, wat bar-restaurants en hostals. Dit betekent dat alle pelgrims in 1 straat buiten bezig waren met het avondeten. Wel een gezellige boel. Bij ons aan tafel schoof Karin aan. Een jonge frisse meid uit Canada. Helaas heeft ze te kampen met knieproblemen, waardoor ze alleen korte stukjes kan lopen. De volgende dag zou ze naar Samos lopen, ca 9 km verder op. Karin werkt voor de Canadese overheid als computeranalist. Ze heeft wat reizen gedaan naar Bali, Lombok, Vietnam, Cambodja en China. Toen we ´s avonds terugwilden naar de hostal, werden we door Nederland-ers uit Breda en Rotterdam op het terras uitgenodigd voor een kop koffie. De vrouw uit Rotterdam is 4 maanden geleden uit die stad vertrokken. Haar broer en zijn vriend uit Breda vergezellen haar vanuit Leon (311 km) naar Santiago. Een van de mannen wil de wandeltocht een soort Camino naar een berg in Peru doen. Het schijnt een bekende tocht te zijn, waarbij je tent en bepakking door de Indianen wordt gedragen.

Vandaag was het voor Jan een test geweest om te kijken hoe het was met zijn lichaamlijke gesteldheid. Het ging redelijk, maar nog niet optimaal. Voor ons beiden geldt dat we nog steeds geen last hebben van blaren. Als aan ons die vraag wordt gesteld, dan hebben we als antwoord: "We are not human being, we are bionic". Volgens zeggen zouden donkere mensen minder last hebben van blaren. Ik ben geen dokter en kan het medisch dus niet onderschrijven. Maar een ding is zeker het is voor ons meer dan een zorg minder.

Amato,

Peregrino Dominggo

Cacabelos-Trabadelo 11 september 2009

Om 7.30 uur (zonder ontbijt) zijn we vertrokken voor een afstand van 19 km.. De bedoeling was om in Villa Franca del Bierzo het ontbijt te gebruiken, 7 km verder. Via het plaatsje Pieros gingen we op weg naar die stad. De streek El Bierzo is een wijnstreek. Onderweg zagen we dat er hard gewerkt werd om de druiven te oogsten. Kleine busjes leverden de werknemers . Het was prachtig weer en nu ook weer prachtige vergezichten. En passant nog op de foto gegaan met Karin een jonge vrouw uit Canada en een man uit Portorico die in Burgos is begonnen. Karin is op 23 augustus in St Jean Pied de Port begonnen, maar wegens een knieblessure heeft ze een aantal etappes overgeslagen en opnieuw in Burgos begonnen.Villa Franca is een van de belangrijkse steden van de provincie Galicie. De rivieren Valcarve en Burbia komen hier samen. Op het gezellige plein, waar heel veel pelgrims inmiddels voor het ontbijt zijn aangekomen, hebben we een gezond ontbijt genuttigd. Ook 3 oudere Canadezen van ver boven de 60 jaar waren van het zonnetje aan het genieten. Als vrienden doen ze de pelgrimstocht. Toch wel aandoenlijk , 3 vitale oude mannen. Francois heeft iets in geschiedenis gedaan, Jean-Pierre is een oud-politieman en Bobby heeft op de universiteit van Quebec fysiologie gedoceerd. Na het ontbijt hebben we maar niet de alternatieve route genomen, maar de weg langs de snelweg. Dat scheelt weer een aantal kilometers en een aantal klimmetjes. In Trabadelo kwamen we bij een hostal terecht, waarvan het personeel niet uitblinkt van vriendelijkheid. Het warme eten hebben we gebruikt bij een bar/restaurant met een Spaans/Nederlandse eigenaar. Santiago en Elly zijn in april van dit jaar begonnen met een bar-pension El Puente Peregrino. Ze wist van Charly een jongen uit Rotter-dam, dat wij onderweg waren. Santiago is op 2 jarige leeftijd in Nederland met zijn ouders terechtgekomen. Hij heeft in Nederland zijn schoolopleiding gevolgd en sinds kort zijn ze in Spanje een nieuw leven begonnen. Zijn ouders wonen in Cacabelos. Elly heeft 2 tienerkinderen die in Nedrland wonen. Ze komt zelf uit Alphen aan den Rijn. Het eten werd door Santago en Elly uitstekend voorbereid. Forel , pasta en heerlijke salade. Als vangnet hebben ze voorlopig nog een taxibedrijf. Verder maakten we in de bar ook kennis met Catharine uit Oostenrijk die als stewar- dess werkt voor Swiss Air. Ze liet foto´s zien waar ze recent geweest is, bijv. in Miami in de VS.
s´Morgensvroeg bleek dat Jan kougevat heeft. De balkondeur heeft opengestaan. Hij voelde zich niet lekker. En met de tocht naar O Cebreiro in het vooruitzicht met de bergen met een hoogte van 1400 meter, zou dat veel van je lichaam vergen. Wijselijk besloten we voor een andere scenario. Omdat er geen bussen gingen lieten we ons door Santiago met de taxi brengen naar O Cebreiro, 18 km verderop. Een Duitse vrouw wilde toevallig ook met de bus die kant op. Ze had ernstige knie-problemen. Samen met haar dochter zijn we met z´n vieren naar O Cebreiro gegaan. Scheelt ons weer in de kosten. In O Cebreiro aangekomen konden we pas om 12.00 uur in de hostal. Jan is in de kerk gaan zitten, waar het warm is. De kerk als schuilplaats. Hij kon ook in alle rust en stilte aan zijn nieuwsbrieven werken. Ik heb in het plaatsje rondgelopen en kunnen genieten van het uitzicht vanaf een hoogte van 1400 meter. Het plaatsje O Cebreiro wordt veel bezocht door dagjesmensen. Met bussen en auto´s was het een komen en gaan van dagjesmensen. De souvenierwinkels doen goede zaken. Om 12 uur hebben we onze kamer betrokken en is Jan na een massage mijnerzijds met Indonesiche balsem snel onder de wol gegeaan. s´Avonds was hij al een beetje opgeknapt en hebben we samen met een Engels vrouw onze warme maaltijd genuttigd. Zij is in Leon de pelgrimstocht begonnen. Ze werkt in Devon in Engeland met gehandicapte kinderen en heeft 3 weken van haar vakantie uitge-trokken. Samen met haar heb ik wijn gedronken. Jan heeft thee gedronken. Voor mezelf was het een goede slaapmuts voor het naar bed gaan.



Amato,




Peregrino Dominggo

Verslag Riego de Ambros-Cacabelos 9/10 september 2009

We vertrokken samen met Patrick en Jan (Engels echtpaar) om 7 uur in de ochtend voor een afstand van 30 km op relatief vlak gebied.In Ponferrada, een vrij grote stad, hebben we in een Chocalaterie ontbeten, waar heel veel jongeren kwamen. Een van de studenten sprak me aan of Jan "Bruce Lee" was met zijn bandalero om zijn hoofd. Hij bleek student te zijn op de universiteit van Salamanca. We hadden Jan al de rol van de broer van Keith Richard toevertrouwd en nu dit. Het gaat niet gekker worden. De populariteit van Jan stijgt naar grote hoogten. In Ponferrada hebben we nog foto's gemaakt van het kasteel, dat dateert van de 12 e eeuw. Het was een donatie aan de Ridder van de Tempeliers. De stad heeft Romeinse roots. Vanaf Ponferrada kwamen we langs leuke dorpen zoals , Columbrianos, Fuentes Nuevas en Camponoraya. Het was een lekker Hollands weertje met een Hollands landschap. Onderweg ontmoeten we oudere mensen van de lokale bevolking die rondliepen met grote emmers en karrenvol meloenen, pompoenen, grote tomaten en paprika's. Veel boomgaarden onderweg met appelbomen en perebomen. Het was een relaxte wandeling en het was of de tijd voorbij vloog. We waren door de ontspannen sfeer helemaal niet moe. Om en nabij Cacabelos wordt er veel wijn verbouwd. Het plaatsje heeft een wijnindustrie met een Europese uitstraling. De stad staat ook bekend om haar grote Mariaverering. Het kleine kerkje is mooi, met een bescheiden maar prachtige glas in lood ramen. 's Avonds hebben we in restaurant in "Meson Apostel" gegeten. Samen met Patrick, Jan en Marianna een Duitse vrouw van 76 jaar. Marianna komt uit Bremen en heeft 3 jaar geleden ook de Camino gelopen. Ze is dit jaar in Burgos gestart en doet deze tocht om het verlies van haar overleden man te verwerken. Ik heb echt respect en bewondering voor haar. Dat ze dit in haar eentje doet. Gisteren heeft ze over de 2 bergketens heen 29 km overbrugd. We hebben besloten om een dag langer in Cacabelos te blijven. Dit betekent dat we afscheid nemen van Patrick en Jan. Zo gaat dat in de Camino. Je komt mensen tegen en je neemt afscheid van ze. In principe zijn het allemaal passanten. Partir cést mourir un peu. Cacabelos is een mooi plaatsje en onze hostal heeft WIFI. Dat geeft ons de mogelijkheid om onze verslagen en weblog bij te werken. En wat evenzo belangrijk is , we zitten nog maar 190 km van Santiago de Compostella.


Amato,

Peregrino Dominggo

Verslag Rabanal de Camino-Riego de Ambros 8 september 2009

Na het ontbijt, het was een drukte van jewelste, wilde iedereen vroeg weg. De vroege vogels vertrokken al om 6 uur in de ochtend. Iedereen wilde gezien de warmte de 2 bergketens zo vroeg mogelijk beklimmen. Wij gingen met Patrick en Jan (Engels echtpaar) om 7.30 uur weg.
We hebben nog een prachtige foto kunnen maken van de opkomende zon. De 2 bergketens,
de Margataria en El Bierzo waren haden een hoogte van 1500. In onze eerste etappe van de pelgrimstocht kwamen we tot een hoogte van 1200 meter. Dit was dus nog iets hoger. Rabanal lag op 800 meter hoogte. Je voelde dat je iedere keer hoger kwam en het uitzicht werd lang-zamerhand prachtig. Het was echt genieten. Iedere keer moest je achterom kijken om vast te stellen dat je inderdaad hoger ging . De dorpen achter ons werden door de hoogte steeds kleiner. Onderweg waren relatief veel Spaanse jongeren. We hebben in koor in het Spaans het lied gezongen van de "tien kleine visjes". Kon ik me nog herinneren toen Mark en Lilian nog klein waren. De Spaanse versie was van "una sardina's, dos sardina's etc. Wel vermakelijk als iedereen meezingt. Na de eerste bergketen kwamen we in het plaatsje Foncebadon. Bij de kleine gezellige herberg hebben we fruit en thee gedronken. Daar spraken we met Carmen een alleenstaande moeder. Haar baby Clara is 4 maanden oud. Ze vertelde dat iedere zondag er een kerkdienst is samen met de pelgrims en of we ook wilden komen. Er wordt dan samen met een koor gevormd met de pelgrims. Zij heeft zelf in een Gospelkoor gezeten "Living Water" uit Madrid. Ze hebben een toernee gehouden in London. Ze mist het zingen wel. We waren het samen over eens dat zingen 2 keer bidden is. Met een welgemeende groet God bless you hebben we afscheid van elkaar genomen. Het beklimmen van de bergketens was vrij pittig. Op de top van de 2e bergketen El Bierzo was een charismatische kruis "Cruz de Ferro" . Vincent een jongen uit Brabant heeft van ons op de heuvel foto's gemaakt. We hebben ook foto's gemaakt van een Servische jongen en een Belgische jongen, die elkaar pas 2 dagen kenden. De jongen stond met open mond te kijken toen Jan een Servisch lied begon te zingen. Die Jan is ook van alle markten thuis. Een echte entertainer, die inmiddels bij een grote groep pelgrims die onderweg naar Santiago zijn, bekend is. Na de 2e klim kregen we een prachtig uitzicht op de stad Ponferrada en het meer Embales Monte Arenas. In El Acebo hebben we nog groentesoep gegeten en toen zijn we op weg gegaan naar Riego de Ambros 3 km verder.Het pension in Riego de Ambros stond op een heuvel en had uitzicht op Ponferrada. Het pension werd beheerd door een klein vrouwtje die ook de Franse taal spreekt. Ze was heel bescheiden en behulpzaam. Haar moeder die 96 jaar is hielp mee in de huishouding. Ze zag er nog vrij vitaal en gezond uit. 's Avonds hebben we in het enige restaurant in het kleine dorpje een menu del dia genomen voor maar 9,50 euro per persoon. Ook nu weer een 3 gangen diner. Het was een enerverende en mooie dag. De klim over de bergketens hebben we heel goed doorstaan.

Amato,
Peregrino Dominggo