Na een lang weekend in Pamplona te hebben doorgebracht vertrokken we 's morgens richting Puente la Reina/Gares. Een tocht van 23 kilometer.
We bevinden ons nog in de provincie Navarra. Via het plaatsje Cizur Menor net buiten Pamplona openbaarde zich aan ons een uitgestrekte heuvel- en berglandschap met mooie kleurschakeringen, zoals dat ook in de schilderijen van Vincent van Gogh te zien is. Als je een houten schilderijlijstje voor je houdt, dan heb je een levend schilderij, gratis en voor niets. We waren beiden heel erg lyrisch over zoveel schoonheid. Wie weet misschien een leuke tocht om samen met de seniorenvoorlichters te doen. Lieve seniorenvoorlichters (harde werksters) , wat denken jullie ervan?. Onderweg ontmoeten we een Frans gezin van 10 kinderen, dat naast pa en ma bestond uit 1 jongen en 9 meisjes. De oudste was 18 jaar en de jongste 6. Ze liepen een gedeelte van de Camino en waren uit Bordeaux vertrokken met als eindbestemming Burgos. Toch wel mooi de verbondenheid van het gezin. Ze zagen er allemaal goed energiek en levenslustig uit.Heel bijzonder was dat de jongste van 6 parmantig meeliep en net alsof het geen moeite kost om de heuvels te trotseren. Het gezin sliep onderweg bij Refugio's. Dat zijn herbergen die door de kerk worden beheerd Bij de zonnebloemvelden vroegen we aan een van de oudsten van de meisjes of ze van ons een foto wilde maken. Daarna hebben we van hen ook een foto gemaakt tussen de zonnebloemen. Op de top van een heuvel hebben we samen met het gezin een rustpauze gehouden Jan heeft het toen voor elkaar gekregen dat het gehele gezin , behalve de vader, zingend op een Frans liedje de polonaise heeft gedanst. Natuurlijk met Jan voorop. Bij het plaatsje Zariquie kregen we voor het eerst regen. Gelukkig konden we tegen de zijkant van het plaatselijke kerkje beschutting zoeken en schuilen. Wel heel erg symbolisch. De kerk als schuilplaats. Er was ook een waterpomp (fonteintje) aanwezig. De waterpomp, in Nederland uit het dorpsbeeld verdwenen, zie je overal in de kleine dorpjes op onze route. Wel heel erg verfrissend en een uitkomst als je watervoorraad aangevuld moet worden. Water heb je wel nodig onder de warme temperaturen.Vanaf het plaatsje Zariquie ging het steil omhoog richting de top van de Alto del Perdon. We moesten af en toe wel op adem komen en stapsvoet-gewijs de heuvels beklimmen. De wandelstokken van Leki (ahum, reclame voor Intersport/ Karssen ) waren als ondersteuning wel nodig om omhoog te komen. Eenmaal boven de Alto del Perdon hadden we een werkelijk schitterend uitzicht over det vallei rondom Pamplona. Op de top was er ook een bijzonder kunstwerk gemaakt speciaal voor de pelgrims. Onderweg kwamen we veel Italianen tegen die meestal in groepjes per mountainbike de pelgrimstocht doen. Wel knap hoor als je hun tegen de heuvels en bergen omhoog ziet fietsen. Vanaf de top was het naar beneden nog 10 kilometer naar Puente la Reina. Door de rotsachtige paden is het naar beneden gaan ook een hele kunst. Daarom is voorzichtigheid wel geboden.Vroeg in de avond kwamen we in het plaatsje Puente la Reine aan. Gelukkig konden we bij een hostal Bidean een goede slaap-plek voor 2 personen vinden. Het eten onderweg " menu del dia" een 3 gangenmaaltijd voor niet meer dan 10 euro is in de meeste gevallen goed verzorgd en vergeleken met Nederland goed-koop. Gelukkig dat we veel in beweging zijn, anders zouden we dichtgroeien. De verwachte sixpack na de Camino de Santiago kun je dan wel letterlijk en figuurlijk op je buik schrijven. Iedere morgen voor de spiegel staan is in feite nu al een illusie. Maar ja, de Spaanse zon geeft toch een iets meer optimiistische kijk op het leven. In Puente la Reina besloten we om een dag langer te blijven. Door de klimmetjes van de vorige dag wilden we toch nog meer bagage naar Nederland terugsturen. Voor de verzending dachten we de Officina de Correo (postkantoor) wat later op de dag te kunnen vinden. We besloten de tweede nacht in Puente la Reina in een Refugio (Albergue) van de kerk te slapen. Het is goedkoper dan in een hostal. Er heerst wel een bijzondere sfeer van saamhorigheid met veel verschillende nationaliteiten. Brazilianen, Italianen, Koreanen, Duitsers, Canadezen etc. Voor ons was het voor het eerst, dat we in een Albergue verblijven, meestal zaten we in een goedkoop hostal(pension) of hotel. In de Albergue slaapt men in kamers van 10 mensen met stapelbedden. Doet me denken aan het kampleven in de barak-ken in Ederveen. De meeste pelgrims gingen al heel vroeg naar bed, omdat men al heel vroeg om 7 uur in de ochtend wilde vertrekken . Dus je moest heel zachtjes en onder elkaar fluisterend het bed inkruipen. Jan en ik sliepen gelukkig bijna naast elkaar onder een van de stapelbedden.
Er werd die avond internationaal aardig wat bijelkaar gesnurkt. Een voordeel is dat je je eigen gesnurk niet hoort. 's Nachts naar de WC gaan is ook een kunst. Het licht mag niet aan. Dom natuurlijk dat ik mijn zaklamp de vorige dag naar Nederland heb teruggestuurd. Dan maar raba2 . 's Morgens vroeg was het een drukte van jewelste. Iedereen wilde natuurlijk vroeg op pad gaan. Ook gezien het temperatuur die overdag meer dan 30 graden bedroeg en ivm een slaapplaats bij de volgende stop. Vaak zijn alle herbergen en hostals vol en/of druk bezet, maar tot nu toe hebben we gelukkig nog een slaapplaats kunnen krijgen. Ook voor pelgrims uit Amsterdam en Ede is er een plaats in de herberg.
Zo ik ga nu naar bed, de klok staat op 2.03 uur en ik hoor mijn medepelgrim op de achtergrond licht snurken. Het is nu zondag 23 augustus en we zitten in een hotel Abba Burgos met een prachtig uitzicht over de stad Burgos . We hebben besloten om dit weekend (zaterdag en zondag) na een hete week ( tegen de 40 graden) onszelf vrij te geven en een beetje vakantie te vieren en te genieten van de stad. Over deze echt geweldige stad in de komende verslagen meer. De rustdagen geven ons ook de mogelijkheid om de mailtjes van de kids( Lilian vakantie in Luxemburg/Mark vakantie in Spanje) , familie en friends te beantwoorden en de weblog bij te werken. Gisteren 22 augustus nog geprobeerd om Usi op haar verjaardag te bellen, maar ze was niet thuis. Nonna/Harry en Gretha gebeld ook niet thuis . Uiteindelijk Lena gebeld, kreeg kleine Minggus aan de lijn. Die vertelde dat Usi en Bung Wim naar Scheveningen waren, maar nog niet thuis waren. Onze Lena zoals altijd ongerust. Het zal wel reg komme. Ik zal vandaag zondag 23/8 Usi proberen te bellen. Met Jan ben ik wel van plan om vandaag naar de kerk te gaan, de kathedraal van Burgos. Van kleine Minggus hoorde ik dat Senaichel jarig is (zou ik moeten weten), dus Daniella gebeld om haar te feliciteren met Senaichel. Harry/Nonna waren jammer genoeg niet aanwezig, omdat ze Jean en Junus naar het station brachten. Ik zal ze een andere keer wel bellen. Wel lieve kids, familie en friends over ons hoeven jullie je niet ongerust te maken. Het gaat goed met het wandelen en we filosoferen tussendoor wat af over het leven voor en na de pelgrimstocht. De oudjes(wij dus) houden hun eigen tempo, met tussendoor als het heet is een lange siesta. Wat is het leven toch fantastisch onder de Spaanse zon. Elke dag weer een geschenk van onze lieve Heer. En nu echt naar bed, want morgen wacht een mooie dag in Burgos.
Buenos Noches,
Dominggo
