tag:blogger.com,1999:blog-74785065661457695772024-02-20T01:30:39.431-08:00 OP WEG NAAR SANTIAGO DE COMPOSTELA
10 augustus 2009Minggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.comBlogger35125tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-27172024142567492112009-09-22T12:11:00.008-07:002023-04-17T03:33:50.462-07:00<div><h1 style="text-align: left;"><b><span style="color: #cc0000; font-size: large;"><span>Welkom op mijn reisblog "Op weg naar Santiago de Compostela"</span><span> </span></span></b></h1><br />Beste familie en vrienden,
<br /><br />Met dit reisblog wil ik mijn ervaringen met jullie delen over de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela in Noord-Spanje. De wandeltocht heb ik samen met Jan Tomasowa uit Amsterdam gedaan. Jan heeft het initiatief genomen en mij gevraagd om mee te doen. Na me te hebben verdiept in de geschiedenis van deze spirituele wandeltocht leek het mij spannend en uitdagend om mee te doen aan deze eeuwenoude bekende pelgrimstocht. Het is begonnen in het jaar 816. Toen ontstond de mythe dat de apostel Jacobus begraven is op een grafheuvel in Santiago de Compostela. Sindsdien hebben duizenden pelgrims vanuit alle uithoeken van de wereld als een soort bedevaart de tocht naar Santiago de Compostela gemaakt. Over onze voorbereidingen en onze pelgrimstocht wil ik jullie deelgenoot maken.<br /><br />In de verslagen kijken we op de middenpagina qua chronologie terug van 19 september 2009 naar 9 augustus 2009. <br />Onder de beschrijving "Historische achtergrond" vinden jullie onderaan een link (in het rood) naar een uitgebreide foto-impressie van onze pelgrimstocht. In het "Archief "kan per pagina vanaf de start 9 augustus de verslagen worden gelezen. Bij mijn "Favoriete Links" vinden jullie onder ander meer informatie over de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela.<br /><br /> Salam manis, <br /><br /> Minggus</div><div><br /></div><div><br /></div>Minggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-21175791013283689182009-09-21T14:41:00.000-07:002009-09-30T03:05:02.295-07:00Verslag Santiago-Barcelona-Amsterdam-Ede 19 september 2009Vandaag is het de dag van afscheid nemen. Het was al een vreemde gewaarwording dat je niet meer hoeft te lopen.Maar nu is het vandaag definitief afscheid nemen van de Camino en mijn medepelgrim Jan die nog een paar dagen met zijn familie in Santiago doorbrengt. Het is hem van harte gegund en hij verdient het ook.<br /><br />Vlak bij onze hostal hebben we in een restaurant nog een ontbijt genomen. Daarna zijn we naar de bushalte gegaan, waar ook de taxi's staan. Jan neemt de bus naar het hotel waar de anderen logeren en ik heb besloten om toch maar de taxi te nemen naar het vliegveld van Santiago. Met een stevige omhelzing hebben we afscheid genomen en heb ik Jan nog fijne dagen toegewenst.<br /><br />De taxichauffeur die me reed begon heel spontaan een gesprek aan. Hij vertelde, nadat ik ver-telde dat ik oorspronkelijk uit Indonesie kwam, dat hij graag naar Thailand wilde. Hij deelde mee dat hij net een relatie achter de rug had en zette uiteen waarom het verkeerd was gegaan. Hij was zo geemotioneerd dat hij af en toe niet op de weg lette, omdat hij iedere keer achterom keek om mij dingen duidelijk te maken. Hij vond het wel een prestatie dat we de Camino in 6 weken gedaan hebben.Hij vroeg of ik christen was. Hij vindt de kerk in Spanje niet altijd goed. Hij is zelf katholiek. Hij zorgt nu voor zijn vader, omdat zijn moeder overleden is. Uiteindelijk maakte hij duidelijk dat de kerk toch zijn goede kanten had. Ondertussen waren we bij het vliegveld aan-gekomen. Ik heb hem voor het onderhoudend gesprek als extra een fooi gegeven.<br /><br />Met een beetje vertraging vertrok het vliegtuig om 12.30 uur richting Barcelona. Het was regenachtig weer. Op vlieghoogte had je goed zicht op het landschap en de bergen. Ik bedacht me dat we 6 weken door het gebied een weg hebben gebaand. Een gevoel van weemoed en toch gepaste trots kwam bij me op. Het was te merken dat we richting zonnige oorden gingen, want het weer klaarde op. We naderen Barcelona en het was prachtig om de stad achter de bergen aan zee te zien liggen. Je kon de kathedraal goed zien. De mensen die in deze stad wonen moeten toch gelukkig zijn, met de ligging en zo'n prachtige stad. De vluchthaven en de accomodatie is heel erg modern, op het chique af met de zwarte marmeren vloeren. En ook met duur uitziende winkels. Op zich vielen de prijzen in de winkels nog mee. Om 18.15 uur vertrokken we met de Spaanse vliegtuigmaatschappij Vueling richting Amsterdam. Het was een voorspoedige vlucht en iets eerder dan verwacht om 20.15 uur kwamen we in Amsterdam aan. Mark was net met de auto Schiphol genaderd. In de grote vertrek/aankomsthal heb ik op hem gewacht. We waren blij om elkaar na lange tijd weer te zien. Voordat we richting Ede vertrokken hebben we nog een broodje gegeten en wat gedronken. Mijn eerste ervaringen en de laatste nieuwjtes hebben we nog uitgewisseld. Om 22.30 uur waren we thuis. Toch wel een fijn gevoel om weer thuis te zijn. Gelukkig had mijn zus Nona een grote pan met heerlijke bami gemaakt. Lief van haar. Na 6 weken smaakte het dubbel zo lekker. Het deed ons goed, want de inhoud van de grote pan met bami was in een mum van tijd op.<br /><br />Thuiskomen betekent ook dat je voor jezelf de balans kan opmaken. Voor mij was de Camino Santiago de Compostella een hele bijzondere ervaring, die ik kan plaatsen in de categorie: " Dit zal ik nooit vergeten". Vooraf had ik in mijn naiviteit niet over nagedacht dat het zo zwaar zou zijn. Vooral de eerste 2 weken was een worsteling. De heuvels en de bergen daar kwam tijdens een etappe bijna geen eind aan. Maar deels door veel humor en wilskracht zijn we door die moeilijke periode heengekomen. Daarna ging alles als vanzelf en hadden we een uithoudings-vermogen en hardheid opgebouwd. De contacten met medepelgrims onderweg waren hartver-warmend. Het maakt niet uit waar je vandaan komt: Canada, Italie, Frankrijk, Australie, Spanje, Columbia, Porto Rico, Duitsland etc. We waren een familie en er was een lotsverbondenheid. Zeker op spiritueel en/of religieus gebied. Mijn bijzondere dank gaat uit naar mijn medepelgrim Jan, die mij gevraagd heeft om aan deze bijzondere onderneming mee te doen. Ik ben hem hiervoor heel erg dankbaar. We hebben heel wat discussies gehad onderweg over kerk en samenleving. We waren soms niet altijd met elkaar eens, maar we hadden wel veel respect voor elkaar en voor elkaars mening. Niet onbelangrijk was de humor als smeermiddel en natuurlijk de sportieve prestatie die we met elkaar gedeeld hebben. Deze gemeenschappelijke ervaring zal ik mijn hele leven herinneren en inderdaad we blijven vrienden voor het leven. Last but not at least wil ik mijn kinderen, familie en vrienden bedanken voor de hartverwarmende support door middel van jullie reacties, gedichten, liedjes en emails. Heel erg bedankt allemaal.!! En een ieder God's wonderbaarlijke liefde en zegen toegewenst.<br /><br />Selamato,<br /><br />MinggusMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-24671466510134847292009-09-21T13:25:00.000-07:002018-07-26T14:31:18.926-07:00Verslag Santiago de Compostela 18 september 2009Vannacht onrustig geslapen na de emotionele dag van gisteren. Jan en ik hebben in onze hostal nog heel lang na zitten praten. We zijn ervan bewust dat Hij ons nabij is geweest en dat we onze lieve Heer dankbaar mogen zijn dat we een voorspoedige pelgrimstocht hebben gehad, zonder noemenswaardige problemen. En dan het slotakkoord op het plein van de kathedraal in Santiago, waar als ik nu eraan terugdenk nog een brok in mijn keel van krijg. We voelen ons heel rijk, gezegend en bevoorrecht dat we dit hebben mogen doen.<br />
<br />
Vandaag was het plan om de kerkdienst bij te wonen in de kathedraal die speciaal voor de pel-grims gehouden wordt. De dienst bleek bij navraag om 12.00 uur 's middags te beginnen. Met Frans, Anneke, Yvonne en Dolly hebben we afgesproken dat we eerder naar de kathedraal zou-den gaan. Ze zouden zich later aansluiten. Maar eerst moesten we onze terugreis via het reis-bureau nog regelen. Jan blijft met de anderen tot en met donderdag 24 september nog in Santiago voor een korte vakantie. Ik ga zaterdag 19 september naar huis. Bij een Camino Travel Center konden we beiden voor een redelijke prijs onze terugreis boeken. De terugvluchtging via Santiago-Barcelona-Amsterdam met een Spaanse low-cost maatschappij Vueling.<br />
<br />
In de kathedraal was het al heel erg druk en praktisch alle plaatsen waren bezet door voor-namelijk pelgrims. Je zag een hele hoop bekende gezichten weer terug. De dienst werd eerst geleid door een non, die de aanwezigen de liederen die in de liturgie werden gezongen intro-duceerde. Ze had een mooie en zuivere stem. De dienst werd voor deze gelegenheid geleid door een kardinaal. Twee pelgrims hadden een aandeel in de liturgie. De kardinaal noemde de natio-naliteiten en het aantal pelgrims die de afgelopen dagen Santiago hebben bereikt. Het was een mooie dienst en de mooie liederen hebben me echt geraakt. Ik heb wel een traan moeten wegpinken. Voor ons was het een mooie afsluiting. In de kathedraal was ook het crypt van Jacobus die je ook kon bezichtigen. Na wat foto's te hebben gemaakt ben ik met Frans mijn certificaat gaan halen bij het kantoor van de Camino. De certificaat is opgesteld in het Latijns. Jan had zijn credentiaal met stempels niet bij zich, hij haalt pas vanavond zijn certificaat af. Daarna hebben we met z'n allen nog in een restaurant een menu del dia genomen. Na het eten kwamen we onze Amerikaanse vrienden nog tegen. Een van hen ging midden op straat spontaan zingen. Hij had een mooie bas-tenor stem. We wilden natuurlijk niet achterblijven en begonnen samen met hen "Swing low, sweet chariot" te zingen. Na een stevige " hug" hebben we afscheid van hen genomen. Toch wel mooi die verbondenheid met elkaar. 's Middags is een ieder in zijn eigen hostal/hotel gaan rusten. Nadat Jan en ik zijn certificaat op het kantoor van de Camino hebben gehaald, kwamen we de anderen tegen. We hebben eerst nog wat cadeau's voor het thuisfront gekocht. Het was mooi weer en het was heel erg gezellig in de stad. In een tapasrestaurant hebben we uitgebreid onder het genot van een fles witte wijn , diverse soorten tapas gegeten. Het was heerlijk en voor mij een mooie en gezellige afsluiting. Omdat het laat was geworden gingen de anderen met de taxi naar hun hotel. Aangezien ik morgen naar Nederland vertrek, heb ik nog afscheid van hen genomen en hen nog fijne dagen in Santiago toegewenst. De oude binnen-stad is de moeite waard om te bezoeken, met heel veel historische en authentieke gebouwen. Dus wat dat betreft is het de moeite waard om Santiago nog een keer te bezoeken.<br />
<br />
Amato,<br />
<br />
Peregrino DominggoMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-10096012133600152572009-09-18T18:07:00.000-07:002009-09-30T03:12:01.204-07:00Verslag O Pino/Perdouza-Santiago de Compostela 17 september 2009Ik begon de dag met gemengde gevoelens en toch ook met gezonde kriebels in mijn buik.<br />Ten eerste het gevoel van de laatste 17 km richting Santiago de Compostella en de ontmoeting tussen Jan en zijn familie. We begonnen in een bar/ restaurant met een ontbijtje. Toen zijn we op pad gegaan en met ons vele anderen. Het was onderweg heel erg druk. Het was te merken dat iedereen in een goed humeur was en naar uitkijkt om Santiago te bereiken. Helaas werkte het weer niet mee. Het was voor ons de eerste keer dat het merendeel van een etappe regende.<br />De tocht op zich was behalve een aantal heuvels niet echt zwaar. De omgeving van de route was ook niet echt interessant. Toen we de officiele grens van Santiago binnenkwamen hebben we elkaar voor de gein tot ridder in de orde van pelgrims benoemd. Wat geen grap is , we hebben elkaar eeuwige vriendschap beloofd. In Santiago hebben we in een klein restaurant, na een natte en doorweekte tocht, onszelf getracteerd op een menu del casa (menu van het huis). Wonderwel stond er op het menu varkenspootjes. Het toeval wilde dat 10 augustus na onze eerste tocht van St Jean Pied de Port naar Roncevalles we dat 's avonds ook al hadden gegeten. Na het warme eten hebben we gauw onze hostal opgezocht. Ondertussen werd ik door Anneke gebeld, dat ze al in Santiago in een hotel zaten. Eerder had ik van Frans een sms gekregen dat ze om 13.15 uur in Santiago geland waren. We spraken af dat het misschien verstandig was om elkaar pas 's avonds te ontmoeten. We konden ons dan eerst gaan douchen en een klein beetje uitrusten, tenminste dat was voor ons de laatste 6 weken ons vaste ritueel. Zo gezegd , zo gedaan. Ik zou dan wel telefonisch contact houden en dan bellen wanneer de ontmoeting moet plaatsvinden met Jan. Tegen 18.00 uur heb ik uiteindelijk tegen Jan gezegd dat ik naar de kathedraal in het centrum van de stad wil. Hij wilde eerst nog zijn kleren wassen en Dolly bellen. Want die kon hij maar niet bereiken. Logisch natuurlijk. Uiteindelijk ging hij toch mee. Daarvoor heb ik met Frans afgesproken dat we naar het plein zouden gaan en dat daar de ontmoeting zou plaatsvinden. Onze hostal was in het centrum. Wij zijn toen richting de kathedraal gelopen. Hij vond het vreemd dat ik een beetje uitgelaten was, want ik legde iedere keer een arm om zijn schouder. Uiteindelijk kwamen we bij de kathedraal en liep ik snel vooruit de trappen op naar het plein op zoek naar Frans. Toen ik midden op het plein stond, kwam Jan pas de trappen op. Ik zag in een glimp Frans bij een pilaar staan en wenkte naar hem. Hij zou op een afstand foto's gaan maken. Ondertussen zag ik Anneke, Yvonne en Dolly. Om het tafereel en de ontmoeting goed te kunnen bekijken ben ik naar de zijkant van het plein gaan lopen en ben op de trappen van de winkel-galerij gaan zitten. Achter me liepen achtereenvolgens Anneke, Yvonne en Dolly langs de winkel-galerij in een boog richting het plein, waar inmiddels Jan heel erg onder de indruk omhoog naar de contouren van de kathedraal stond te kijken. Heel symbolisch luidde eerst de klok en daarna sprak Yvonne hem van achteren aan. Een harde schreeuw, ongeloof en stevige omhelzingen met Yvonne, Anneke en uiteindelijk een heel lange omhelzing met Dolly. Wat een scenario. Beter hadden we het niet kunnen bedenken. Wat een slotstuk van een emotionele dag en een onge-lofelijke, onvergetelijke pelgrimstocht van 6 weken. We hebben daarna in een gezellige restau-rant nog heel lang en gezellig bij zitten praten.<br /><br />Amato,<br /><br />Peregrino DominggoMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-60609484726886247022009-09-18T17:24:00.000-07:002009-09-21T13:21:54.020-07:00Verslag Arzua- O Pino/Perdouza 16 september 2009.In het hostal hadden we een ontbijt. Tijdens het ontbijt hadden we een heftige discussie over hoe de kerk om zou moeten gaan met taboe onderwerpen zoals homofilie. Wel een opwekkend onderwerp , maar niet heus dus , voor een slow starter zoals ik in de vroege ochtend.<br />Wie bedenkt nu zo'n onderwerp tijdens het vroege ontbijt. Van je medepelgrim moet je het wel hebben. De wandeling op zich was vrij vlot, wel met een klein beetje regen onderweg. Het was een wandeling van 25 km. Dit betekende dat we aan het eind van de dag 17 km verwijderd zijn van Santiago de Compostella. Dat was voer voor ons beiden om over de afgelopen weken te filosoferen. Tijdens een van de regenpauzes werd ik gebeld door Frans een broer van Jan. Hij vroeg of ik alleen was en of Jan niet in de buurt was. Ik kreeg een raar gevoel en dacht dat er iets ernstig aan de hand was. Frans beloofde om me een paar minuten later terug te bellen. Toen hij terugbelde, ben ik even op een afstand van Jan gaan staan. Gelukkig was het geen onheilstijding. Frans vertelde dat zijn familie Jan bij aankomst in Santiago de Compostella wilde verrassen door daar aanwezig te zijn. Eerder hadden ze zich voorgenomen om ons in Arzua onverwachts te verrassen. Ze hadden echter niet gedacht dat we reeds verder waren dan Arzua. Dus moesten ze kiezen voor een ander scenario om mij in het "complot" te betrekken. De bedoeling is dat naast Frans, zijn vrouw Anneke, schoonzus Yvonne ook Dolly, Jan in Santiago zou verrassen. Met Frans heb ik de afspraak gemaakt dat we telefonisch contact met elkaar zouden houden. Om de schone schijn op te wekken heeft Frans, Jan nog aan de telefoon gehad om te informeren hoe het met zijn gezondheid was. Hij vroeg zich al af waarom Frans mij belde en niet hem. Gelukkig had ik de smoes dat hij zijn voicemail altijd aan had. Voor mij was het voor morgen een prachtig vooruitzicht en de kunst hoe we de ontmoeting in scene moesten zetten. Wordt vervolgd.<br /><br />Amato,<br /><br />Peregrino DominggoMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-80645137037841997162009-09-18T16:45:00.000-07:002009-09-21T13:11:07.785-07:00Verslag Palas de Rei - Arzua 15 september 2009Jan voelde zich nog steeds niet lekker en moest 's nachts regelmatig naar het toilet.<br />Dat was dus niet echt bevorderlijk voor zijn conditie. We besloten dat ik vandaag alleen zou lopen. Jan zou de bus naar Arzua pakken. Naar Arzua zou het een afstand zijn van 28 km. Tegenover onze hostal heb ik in een Albergue een ontbijt genomen. De route was heuvelachig en ging door bosrijk gebied. Met heel veel eucalyptische bomen. Het rook wel heel erg fris in het bos. Onderweg waren er heel veel Fransen en Engelsen, vaak in grote groepen en veelal ook ouderen. De meesten zijn in Sarria begonnen. Als je vanaf Sarria de laatste 100 kilometers aflegt krijg je een certificaat, de zogenaamde Compostella. Het was dus vrij druk en een ander soort pelgrims, dan we gewend zijn. Maar op zich was het wel heel erg gezellig. De kleding van de wandelaars zagen er allemaal nog schoon en netjes uit. Terwijl als je 6 weken onderweg bent, dan blinkt jouw kleding en schoenen ook niet meer uit van schoonheid en netheid. De laatste kilometers liep ik met 3 Amerikanen mee. Ze komen uit Californie, 2 neven en een zwager. In Amerika doen ze aan hiken en hebben enkele jaren geleden dwars door Amerika heen een tocht afgelegd van 2000 km. Het was schitterend wandelweer, met af en toe wat regen wat niet<br />noemenswaardig was. In het plaatsje Boente was de pastoor van de plaatselijke kerk bezig om stempels van de kerk en bidprentjes uit te delen. De pelgrims gaven dan een kleine financiele bijdrage. Toen hij hoorde dat ik afkomstig was uit Indonesie, gaf hij me een hartverwarmende omhelzing. Omdat ik alleen liep gaf het mij ook de tijd en de mogelijkheid om terug te kijken en te denken aan de afgelopen 6 weken. Zeker nu we na vandaag Santiago op een afstand van 39 km genaderd zijn. In Arzua aangekomen, bleek dat Jan goed geslapen had en aardig opgeknapt was. In onze hostal hebben we voor de verandering weer een menu del dia genomen. Daarna nog in de bar Champions League gekeken, Real Madrid tegen FC Zurich en Atletico Madrid tegen Apoel. Daarna gingen we naar onze kamer, tenminste dat dachten we. We waren aan het slot aan het morrelen, toen een Columbiaans echtpaar langskwam en ons hielp om het slot open te krijgen. Bleek dat we op de verkeerde verdieping zaten. Hilariteit alom. Tot overmaat van ramp werd er keihard op een deur gebonsd dat we stil moesten zijn. Dat krijg je met zoveel Zuid-Amerikaans en Moluks temperament.<br /><br />Amato,<br /><br />Peregrino DominggoMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-67152374203993197762009-09-18T16:07:00.000-07:002009-09-21T13:13:27.587-07:00Verslag Triacastela-Sarria-Lugo-Pallas de Rei 14 september 2009Om verschillende redenen was dit een rare dag. Ik had de reserve medicijnen en de extra pin-pas van Jan die ik onder mijn beheer had niet meer in mijn bezit. Omdat Jan de medicijnen elke dag nodig had zou dat consequenties hebben op onze planning. Want er was niet voldoende medicijnen om Santiago te halen. En wat ook vervelend is, was het kwijtraken van de pinpas. Uiteindelijk besloten we onze planning aan te passen en om tijd te winnen pas de volgende dag een aantal kilometers verder te starten in Palas de Rei. Dit betekende dat we met de bus via Sarria en Lugo naar Palas de Rei gingen. Het probleem van het kwijtraken van de spullen konden we gelukkig vrij snel oplossen. We hadden in Puente de la Reine per post spullen naar het huisadres van Jan in Amsterdam teruggestuurd. Laat nu in mijn teruggestuurde kleine zwarte rugzak de spullen in zitten. Hiervoor hebben we Dolly om 7.00 uur 's morgens uit bed moeten bellen. Sorry Dolly.<br />In Palas de Rei was er een soort festival met een concert van de plaatselijke harmonie en een optocht van historische tractoren. In een internetcafe ben ik me alvast gaan orienteren hoe we onze terugreis op een goedkope manier kunnen regelen. Want Santiago nadert met rasse schreden.<br /><p>Amato</p><p>Peregrino Dominggo</p>Minggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-71819062296372827202009-09-18T08:37:00.000-07:002009-09-21T13:17:21.357-07:00Verslag O Cebreiro -Triacastela 13 september 2009Klokslag 6.00 uur ging de wekker af. We wilden vandaag na een dag niet te hebben gewandeld vroeg op pad gaan. Klaarblijkelijk waren wij niet de enigen. In het enige bar-restaurant die in het dorp open was, hadden heel wat pelgrims zich verzameld voor het ontbijt. Het probleem was dat er maar 1 vrouw als personeel de zaak bediende. De vrouw had de nodige stress en behandelde een aantal pelgrims heel erg onvriendelijk, die begrijpelijk demonstratief wegliepen zonder ontbijt. Vandaag zou het een tocht worden van 20 km. De laatste uitlopers van de bergen moesten nog genomen worden. De Alto de San Roque en de Alto do Poio met een hoogte van ca 1400 meter waren de lastige klimmetjes. Uiteindelijk werd het toch nog een vrij relaxte wandeling met de genoemde klimmetjes en wat lastige afdalingen. Onderweg kwamen we Sandra tegen die Jan in Calzadilla de Cueva had ontmoet. Sandra had haar opleiding op de Universiteit van Santiago stopgezet, om de Camino te gaan lopen. Haar ouders waren niet op de hoogte van deze situatie. Ze vertelde het verhaal dat ze onderweg Inggo een Duitse jongen had ontmoet, waarvan de vriendin tijdens de pelgrimstocht hem in de steek heeft gelaten voor een andere jongen. Een liefdesdrama dus. Met Mark een andere Duitse jongen heeft ze hem de afgelopen dagen Inggo emotioneel bijgestaan.<br /><br />Het plaatsje Triacastela is een klein plaatsje dat bestaat uit 1 straat met een Albergue, wat bar-restaurants en hostals. Dit betekent dat alle pelgrims in 1 straat buiten bezig waren met het avondeten. Wel een gezellige boel. Bij ons aan tafel schoof Karin aan. Een jonge frisse meid uit Canada. Helaas heeft ze te kampen met knieproblemen, waardoor ze alleen korte stukjes kan lopen. De volgende dag zou ze naar Samos lopen, ca 9 km verder op. Karin werkt voor de Canadese overheid als computeranalist. Ze heeft wat reizen gedaan naar Bali, Lombok, Vietnam, Cambodja en China. Toen we ´s avonds terugwilden naar de hostal, werden we door Nederland-ers uit Breda en Rotterdam op het terras uitgenodigd voor een kop koffie. De vrouw uit Rotterdam is 4 maanden geleden uit die stad vertrokken. Haar broer en zijn vriend uit Breda vergezellen haar vanuit Leon (311 km) naar Santiago. Een van de mannen wil de wandeltocht een soort Camino naar een berg in Peru doen. Het schijnt een bekende tocht te zijn, waarbij je tent en bepakking door de Indianen wordt gedragen.<br /><br />Vandaag was het voor Jan een test geweest om te kijken hoe het was met zijn lichaamlijke gesteldheid. Het ging redelijk, maar nog niet optimaal. Voor ons beiden geldt dat we nog steeds geen last hebben van blaren. Als aan ons die vraag wordt gesteld, dan hebben we als antwoord: "We are not human being, we are bionic". Volgens zeggen zouden donkere mensen minder last hebben van blaren. Ik ben geen dokter en kan het medisch dus niet onderschrijven. Maar een ding is zeker het is voor ons meer dan een zorg minder.<br /><br />Amato,<br /><br />Peregrino DominggoMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-37041287176705767322009-09-14T08:54:00.000-07:002009-09-30T03:00:04.749-07:00Cacabelos-Trabadelo 11 september 2009Om 7.30 uur (zonder ontbijt) zijn we vertrokken voor een afstand van 19 km.. De bedoeling was om in Villa Franca del Bierzo het ontbijt te gebruiken, 7 km verder. Via het plaatsje Pieros gingen we op weg naar die stad. De streek El Bierzo is een wijnstreek. Onderweg zagen we dat er hard gewerkt werd om de druiven te oogsten. Kleine busjes leverden de werknemers . Het was prachtig weer en nu ook weer prachtige vergezichten. En passant nog op de foto gegaan met Karin een jonge vrouw uit Canada en een man uit Portorico die in Burgos is begonnen. Karin is op 23 augustus in St Jean Pied de Port begonnen, maar wegens een knieblessure heeft ze een aantal etappes overgeslagen en opnieuw in Burgos begonnen.Villa Franca is een van de belangrijkse steden van de provincie Galicie. De rivieren Valcarve en Burbia komen hier samen. Op het gezellige plein, waar heel veel pelgrims inmiddels voor het ontbijt zijn aangekomen, hebben we een gezond ontbijt genuttigd. Ook 3 oudere Canadezen van ver boven de 60 jaar waren van het zonnetje aan het genieten. Als vrienden doen ze de pelgrimstocht. Toch wel aandoenlijk , 3 vitale oude mannen. Francois heeft iets in geschiedenis gedaan, Jean-Pierre is een oud-politieman en Bobby heeft op de universiteit van Quebec fysiologie gedoceerd. Na het ontbijt hebben we maar niet de alternatieve route genomen, maar de weg langs de snelweg. Dat scheelt weer een aantal kilometers en een aantal klimmetjes. In Trabadelo kwamen we bij een hostal terecht, waarvan het personeel niet uitblinkt van vriendelijkheid. Het warme eten hebben we gebruikt bij een bar/restaurant met een Spaans/Nederlandse eigenaar. Santiago en Elly zijn in april van dit jaar begonnen met een bar-pension El Puente Peregrino. Ze wist van Charly een jongen uit Rotter-dam, dat wij onderweg waren. Santiago is op 2 jarige leeftijd in Nederland met zijn ouders terechtgekomen. Hij heeft in Nederland zijn schoolopleiding gevolgd en sinds kort zijn ze in Spanje een nieuw leven begonnen. Zijn ouders wonen in Cacabelos. Elly heeft 2 tienerkinderen die in Nedrland wonen. Ze komt zelf uit Alphen aan den Rijn. Het eten werd door Santago en Elly uitstekend voorbereid. Forel , pasta en heerlijke salade. Als vangnet hebben ze voorlopig nog een taxibedrijf. Verder maakten we in de bar ook kennis met Catharine uit Oostenrijk die als stewar- dess werkt voor Swiss Air. Ze liet foto´s zien waar ze recent geweest is, bijv. in Miami in de VS.<br />s´Morgensvroeg bleek dat Jan kougevat heeft. De balkondeur heeft opengestaan. Hij voelde zich niet lekker. En met de tocht naar O Cebreiro in het vooruitzicht met de bergen met een hoogte van 1400 meter, zou dat veel van je lichaam vergen. Wijselijk besloten we voor een andere scenario. Omdat er geen bussen gingen lieten we ons door Santiago met de taxi brengen naar O Cebreiro, 18 km verderop. Een Duitse vrouw wilde toevallig ook met de bus die kant op. Ze had ernstige knie-problemen. Samen met haar dochter zijn we met z´n vieren naar O Cebreiro gegaan. Scheelt ons weer in de kosten. In O Cebreiro aangekomen konden we pas om 12.00 uur in de hostal. Jan is in de kerk gaan zitten, waar het warm is. De kerk als schuilplaats. Hij kon ook in alle rust en stilte aan zijn nieuwsbrieven werken. Ik heb in het plaatsje rondgelopen en kunnen genieten van het uitzicht vanaf een hoogte van 1400 meter. Het plaatsje O Cebreiro wordt veel bezocht door dagjesmensen. Met bussen en auto´s was het een komen en gaan van dagjesmensen. De souvenierwinkels doen goede zaken. Om 12 uur hebben we onze kamer betrokken en is Jan na een massage mijnerzijds met Indonesiche balsem snel onder de wol gegeaan. s´Avonds was hij al een beetje opgeknapt en hebben we samen met een Engels vrouw onze warme maaltijd genuttigd. Zij is in Leon de pelgrimstocht begonnen. Ze werkt in Devon in Engeland met gehandicapte kinderen en heeft 3 weken van haar vakantie uitge-trokken. Samen met haar heb ik wijn gedronken. Jan heeft thee gedronken. Voor mezelf was het een goede slaapmuts voor het naar bed gaan.<br /><br /><br /><br />Amato,<br /><br /><br /><br /><br />Peregrino DominggoMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-87270343054957850282009-09-10T08:52:00.000-07:002009-09-30T02:56:52.150-07:00Verslag Riego de Ambros-Cacabelos 9/10 september 2009We vertrokken samen met Patrick en Jan (Engels echtpaar) om 7 uur in de ochtend voor een afstand van 30 km op relatief vlak gebied.In Ponferrada, een vrij grote stad, hebben we in een Chocalaterie ontbeten, waar heel veel jongeren kwamen. Een van de studenten sprak me aan of Jan "Bruce Lee" was met zijn bandalero om zijn hoofd. Hij bleek student te zijn op de universiteit van Salamanca. We hadden Jan al de rol van de broer van Keith Richard toevertrouwd en nu dit. Het gaat niet gekker worden. De populariteit van Jan stijgt naar grote hoogten. In Ponferrada hebben we nog foto's gemaakt van het kasteel, dat dateert van de 12 e eeuw. Het was een donatie aan de Ridder van de Tempeliers. De stad heeft Romeinse roots. Vanaf Ponferrada kwamen we langs leuke dorpen zoals , Columbrianos, Fuentes Nuevas en Camponoraya. Het was een lekker Hollands weertje met een Hollands landschap. Onderweg ontmoeten we oudere mensen van de lokale bevolking die rondliepen met grote emmers en karrenvol meloenen, pompoenen, grote tomaten en paprika's. Veel boomgaarden onderweg met appelbomen en perebomen. Het was een relaxte wandeling en het was of de tijd voorbij vloog. We waren door de ontspannen sfeer helemaal niet moe. Om en nabij Cacabelos wordt er veel wijn verbouwd. Het plaatsje heeft een wijnindustrie met een Europese uitstraling. De stad staat ook bekend om haar grote Mariaverering. Het kleine kerkje is mooi, met een bescheiden maar prachtige glas in lood ramen. 's Avonds hebben we in restaurant in "Meson Apostel" gegeten. Samen met Patrick, Jan en Marianna een Duitse vrouw van 76 jaar. Marianna komt uit Bremen en heeft 3 jaar geleden ook de Camino gelopen. Ze is dit jaar in Burgos gestart en doet deze tocht om het verlies van haar overleden man te verwerken. Ik heb echt respect en bewondering voor haar. Dat ze dit in haar eentje doet. Gisteren heeft ze over de 2 bergketens heen 29 km overbrugd. We hebben besloten om een dag langer in Cacabelos te blijven. Dit betekent dat we afscheid nemen van Patrick en Jan. Zo gaat dat in de Camino. Je komt mensen tegen en je neemt afscheid van ze. In principe zijn het allemaal passanten. Partir cést mourir un peu. Cacabelos is een mooi plaatsje en onze hostal heeft WIFI. Dat geeft ons de mogelijkheid om onze verslagen en weblog bij te werken. En wat evenzo belangrijk is , we zitten nog maar 190 km van Santiago de Compostella.<br /><br /><br />Amato,<br /><br />Peregrino DominggoMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-71016586692424213802009-09-10T07:55:00.000-07:002020-03-10T08:27:58.131-07:00Verslag Rabanal de Camino-Riego de Ambros 8 september 2009Na het ontbijt, het was een drukte van jewelste, wilde iedereen vroeg weg. De vroege vogels vertrokken al om 6 uur in de ochtend. Iedereen wilde gezien de warmte de 2 bergketens zo vroeg mogelijk beklimmen. Wij gingen met Patrick en Jan (Engels echtpaar) om 7.30 uur weg.<br />
We hebben nog een prachtige foto kunnen maken van de opkomende zon. De 2 bergketens,<br />
de Margataria en El Bierzo waren haden een hoogte van 1500. In onze eerste etappe van de pelgrimstocht kwamen we tot een hoogte van 1200 meter. Dit was dus nog iets hoger. Rabanal lag op 800 meter hoogte. Je voelde dat je iedere keer hoger kwam en het uitzicht werd lang-zamerhand prachtig. Het was echt genieten. Iedere keer moest je achterom kijken om vast te stellen dat je inderdaad hoger ging . De dorpen achter ons werden door de hoogte steeds kleiner. Onderweg waren relatief veel Spaanse jongeren. We hebben in koor in het Spaans het lied gezongen van de "tien kleine visjes". Kon ik me nog herinneren toen Mark en Lilian nog klein waren. De Spaanse versie was van "una sardina's, dos sardina's etc. Wel vermakelijk als iedereen meezingt. Na de eerste bergketen kwamen we in het plaatsje Foncebadon. Bij de kleine gezellige herberg hebben we fruit en thee gedronken. Daar spraken we met Carmen een alleenstaande moeder. Haar baby Clara is 4 maanden oud. Ze vertelde dat iedere zondag er een kerkdienst is samen met de pelgrims en of we ook wilden komen. Er wordt dan samen met een koor gevormd met de pelgrims. Zij heeft zelf in een Gospelkoor gezeten "Living Water" uit Madrid. Ze hebben een toernee gehouden in London. Ze mist het zingen wel. We waren het samen over eens dat zingen 2 keer bidden is. Met een welgemeende groet God bless you hebben we afscheid van elkaar genomen. Het beklimmen van de bergketens was vrij pittig. Op de top van de 2e bergketen El Bierzo was een charismatische kruis "Cruz de Ferro" . Vincent een jongen uit Brabant heeft van ons op de heuvel foto's gemaakt. We hebben ook foto's gemaakt van een Servische jongen en een Belgische jongen, die elkaar pas 2 dagen kenden. De jongen stond met open mond te kijken toen Jan een Servisch lied begon te zingen. Die Jan is ook van alle markten thuis. Een echte entertainer, die inmiddels bij een grote groep pelgrims die onderweg naar Santiago zijn, bekend is. Na de 2e klim kregen we een prachtig uitzicht op de stad Ponferrada en het meer Embales Monte Arenas. In El Acebo hebben we nog groentesoep gegeten en toen zijn we op weg gegaan naar Riego de Ambros 3 km verder.Het pension in Riego de Ambros stond op een heuvel en had uitzicht op Ponferrada. Het pension werd beheerd door een klein vrouwtje die ook de Franse taal spreekt. Ze was heel bescheiden en behulpzaam. Haar moeder die 96 jaar is hielp mee in de huishouding. Ze zag er nog vrij vitaal en gezond uit. 's Avonds hebben we in het enige restaurant in het kleine dorpje een menu del dia genomen voor maar 9,50 euro per persoon. Ook nu weer een 3 gangen diner. Het was een enerverende en mooie dag. De klim over de bergketens hebben we heel goed doorstaan.<br />
<br />
Amato,<br />
Peregrino DominggoMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-46018337031120941352009-09-10T07:13:00.000-07:002009-09-30T02:51:45.329-07:00Verslag San Justo de la Vega-Rabanal de la Camino 7 september 2009In onze hostal hebben we niet ontbeten, maar 3 km verder in een vrij grote plaats Astorga. In de meeste plaatsen in Noord-Spanje hebben de bars/retaurants speciale ontbijtmenu's voor maar 2,60 euro. Daar krijg je een groot kop koffie, geroosterd stokbrood of tortilla. In een grote stad zoals bijv. Leon heb je ook speciale ontbijtcafe's en vaak ook met een trendy inrichting. Voordat we verder gingen hebben we ook fruit en drank gekocht voor onderweg. De route is vandaag on-geveer 25 km. In het centrum van Astorga stond een heel mooi kathedraal uit 1471 uit de Renaissance tijd in gotisch en barok stijl. Tegenover het kathedraal stond een gebouw (paleis van de bisschop) die door Gaudi is ontworpen. Mooi kan ik het niet noemen, maar ja wie ben ik. Patrick en Jan het Engels echtpaar liepen met ons mee. Onderweg vertelde Patrick dat hij industrieel fotograaf is. Jan is klinisch-psycholoog. Ze waren tegen de apartheid en onder-steunden Mandela (Aidsfonds). In hun jonge jaren hebben ze 2 jaar les gegeven aan kinderen in de Bahamas. De afgelopen periode hebben ze heel veel gereisd naar Peru, India, Cambodja en Vietnam. Vandaag was het een mooie route met mooie vergezichten. Je kan zien dat we de bergen naderen. Het was wel vrij warm. We waren wel blij dat we Rabanal bereikten.We hadden een hostal gereserveerd. Een heel mooi hostal met vriendelijk personeel en een gezellige sfeer. De kamers zagen er perfect en chique uit en dan voor een relatief goedkope prijs. Het avondeten was een groot bord macaroni en een groot bord sla. het was niet om door te komen, zoveel was het. Na het eten werd er ook muziek gemaakt met mandoline en tamboerijn. We waren moe door de warmte en zijn dus maar vroeg naar bed gegaan. Want morgen moeten we over 2 grote bergketens met een hoogte van 1500 meter.<br /><br />Amato,<br /><br />Peregrino DominggoMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-3126617867084248822009-09-10T06:01:00.000-07:002009-09-30T02:49:30.042-07:00Verslag San Martin de la Camino-San Justo de la Vega 6 september 2009Vandaag gaan we een afstand afleggen van 21,5 km richting San Justo de la Vega. 's Morgens hebben we samen met het Engels echtpaar (Patrick en Jan) en een Spaans echtpaar ontbeten.De route ging langs de snelweg Leon naar een andere grote plaats Astorga. Het was een vrij drukke snelweg met heel veel autoverkeer. Naast de snelweg zijn er voor pelgrims goede en veilige wandelpaden aangelegd. Parallel aan de wandelpaden liepen kleine open betonnen waterkanalen met fris helder stromend water. We liepen een klein stukje mee met een tenger Frans meisje, haar ouders komen oorspronkelijk uit Madagascar. Ogenschijnlijk lijkt ze op een Indonesische. Ze is in Burgos gestart. Vorig jaar is ze in Le Puy in Frankrijk begonnen tot aan Burgos. Dit is dus een vervolg, met als einddoel Santiago. In Hospital Obrigo gingen we op de beroemde Romeinse brug wat grotendeels in tact is, respectievelijk met de plaatselijke pastoor een een aantal Franse vrouwen op de foto. De pastoor heeft ons nog de zegen gegeven. Op de toren van de plaatselijke kerk waren 3 ooievaarsnesten. De Romeinse brug dateert van de 13e eeuw en heet de " Paso Honroso". Hierna namen we een alternatieve route, dat is een omweg van 2,5 km richting Villares de Obrigo. Patrick en Jan liepen met ons mee. Aan Patrick heb ik onze Molukse politieke achtergrond verteld. Hij verwees naar dezelfde status die de Ghurka's in Engeland hadden en ook naar de overheersing van de Duitsers in Namibie, die in dat land huisgehouden hebben en geen goede naam hebben. Hij en zijn vrouw zijn lid van de Quackers. In het geloof zijn ze vrij liberaal en er zijn geen vaste organisatiestructuren. Ze doen in stilte heel veel aan lieefdadigheid. Bijvoorbeeld voor War Child. In Villares de Obrigo hebben we op het terras koffie gedronken. Karl een Duitser uit Keulen schoof bij ons aan tafel en met groot glas bier (San Miguel). Karl is verschillende malen in Indonesie geweest. Zijn zwager werkt al sinds jaar en dag in Jacarta in Indonesie en is een Jezuiet. Hij heeft dwars door Java samen met zijn zwager gereisd richting Bali. Hij diende als chauffeur. Het schijnt dat zijn zwager voor de uitgifte en de vertaling van de boeken van het Indonesisch in het Duits een belangrijke onderscheiding (Grootkruis) van de Duitse regering heeft ontvangen. Karl zelf is de Camino in Keulen begonnen en is nu 4 maanden onderweg. Hij heeft inmiddels een afstand van 2000 km afgelegd. Later zagen we Karl bij Santibanez de Valdiglesias op een terras met 2 Spanjaarden, zoals een goede Duitser betaamt met een goed glas bier. De route die we moesten afleggen was vrij steil en lastig door de grote kiezelstenen. Bij het afdalen is het oppassen geblazen en zaak dat je je beide stokken goed gebruikt. Voor een loods had David een Spaanse man uit Leon fruit, drank en eigengemaakte cake uitgestald. Het was allemaal gratis. Op de vraag waarom hij dit doet, antwoordde hij dat hij uit liefde (Love) voor de pelgrims deed. Je kon wel een donatie doen. Moe maar tevreden kwamen we in San Justo de la Vega aan. In het plaatsje was voor avondeten geen restaurant te vinden. De eerstvolgende restaurant was in de grote plaats Astorga, maar dat is 4 km verder. Aangezien er op zondag geen bussen reden, hebben we voor een bedrag van 7 euro maar de taxi gepakt. In Astorga besloten we omdat we al geruime tijd geen nasi hebben gegeten, om naar een Chinese restaurant te gaan. Voor maar een bedrag van 10 euro kon je een heerlijke maaltijd Pekingeend eten. We hebben ons buikje vol gegeten .Das was wel genieten geblazen. Wat ons betreft kan het leven van een pelgrim niet meer kapot. Met die gedachte hebben we die nacht heerlijk geslapen.<br /><br />Amato,<br /><br />Peregrino DominggoMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-58357148265077894302009-09-10T04:54:00.000-07:002009-09-30T02:45:30.857-07:00Leon-San Martin de la Camino 5 september 2009Vroeg opgestaan en tegenover het San Marcosklooster bij cafetaria Peregrino een ontbijt genomen. Daarna op weg gegaan naar San Martin de la Camino ca 25 km van Leon. Onderweg<br />bij het plaatsje La Virgen de Camino thee gedronken. Op het terras kwamen we in gesprek met Patrick en Jan, een echtpaar uit Zuid-Afrika woonachtig in Engeland. Begin van het jaar hebben ze een rondreis gedaan door Vietnam en Cambodja, waarbij ze o.a. diverse mooie tempels hebben bezocht. Ze wilden de Camino doen van Leon naar Santiago. Voor deze tocht hebben ze niet getraind. Voor het traject richting San Martin was er ook een alternatieve route, die niet langs een snelweg ging, maar langs een rustige en mooiere route. Voor ons zou het een omweg zijn, omdat we anders niet rechtsreeks in San Martin aankwamen. Door een hapering van onze Tom-Tom kwamen we toch op de alternatieve route terecht. Toen we erachter kwamen, waren we inmiddels 3 kilometer verder. Wij dus weer terug naar het punt waar het misging. En toen langs de snelweg gelopen, in de veronderstelling dat dit dan de juiste route zou zijn. Bleek het niet de juiste route te zijn. Maar we liepen wel in de juiste richting. Volgens Jan is het een route voor ezels. Wie de schoen past, die trekke hem aan. Uiteindelijk na de plaatselijke bevolking te hebben geraadpleegd, kwamen we weer op Caminoroute uit. Tijdens onze rustpauze bij een wegrestaur rant kwamen we Charly uit Rotterdam tegen. Hij loopt gemiddeld 30 km per dag. Voor zijn doen gaat het te snel. Hij zou dan eerder in Santiago aankomen. Het plan is dan om langer in een hotel in Santiago te verblijven, waarschijnlijk 1 week. We liepen na onze rustpauze samen met hem op, maar uiteindelijk moesten we hem laten gaan. Zijn tempo is hoger , dan wij Molukse totoruga's (citaat Harry). In San Martin kwamen we terecht bij een herberg die ook habitacions (aparte slaapkamers voor 2 bedden) verhuurde. Jan heeft nog samen met de andere pelgrims voor de gezelligheid en de verhalen van de andere pelgrims nog warm gegeten. Ik vond 1 warme maaltijd tijdens de rustpauze in het wegrestaurant voldoende en ben gaan slapen. Tussendoor nog een telefoontje met Lilian gedaan, om te vragen hoe het in het Zeeuwse is. En of ze al een woning heeft en hoe het op het werk ging. Eerder op de dag Mark nog aan de lijn gehad. Het studentenleven is voor hem weer begonnen en hij is weer volop in voetbaltraining bij sv De Meern. Voor Jan was het een bijzondere dag, aangezien zijn neef Aram vandaag in het huwelijk treedt. We hebben nog geprobeerd rechtstreeks telefonisch contact te krijgen met de familie. Jammer genoeg is dat niet helemaal gelukt. Maar hierbij Frans (broer van Jan) en Anneke (schoon-zus) nog van harte gefeliciteerd met het huwelijk van jullie zoon en kersverse schoondochter.!!!<br /><br />Amato,<br /><br />Peregrino DominggoMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-88964899466385742072009-09-07T09:39:00.000-07:002009-09-30T02:42:26.799-07:00Verslag Mansilla de las Mulas-Leon 3/4 september 2009Na het ontbijt in de hostal zijn we vroeg op weg gegaan. Mooi weer, mooie omgeving en de bergen die in de verte opdoemen. Bij Villarente zijn we de weg kwijtgeraakt. Aan een oud vrouw-tje de weg gevraagd. Beiden gingen we nog met het kwieke vrouwtje op de foto. Toen we de juiste route weer gevonden hebben, zijn we bij een bar/restaurant frisdrank gaan drinken en hebben we op het terras genoten van een heerlijk zonnetje. Dichtbij Leon moesten we ivm wat heuvels toch aan de bak. Bovenaan de laatste heuvel kregen we een riante bonus. Een schitte-rend uitzicht over de stad Leon met in de verte het kathedraal dat we de volgende dag zouden gaan bezoeken. Toen we dwars door de stad liepen was het te merken dat het een rijke stad is, alles zag er verzorgd uit. We hadden voor 2 dagen geboekt bij Hoteles Silken, vlak bij het centrum. Een prettige bijkomstigheid is dat het hotel naast internet ook WIFI heeft. We konden onze mails checken en de verslagen doorsturen. Na een aantal dagen te hebben gelopen, is het wel goed om in een prettige omgeving je rust te pakken en de teugels even te laten vieren. Een stad als Leon biedt ons hiervoor ook culinaire en cultureel gezien een uitgelezen mogelijkheid.<br />´s Avonds zijn we de stad in geweest en hebben we in een van de zijstraatjes in Leon in een mooi restaurant gegeten. Het menu was voor een 3 gangendiner spotgoedkoop, 10 euro. De eige-naresse van het pand is een Phillipijnse die al 25 jaar in Spanje verblijft. Om de mijlpaal van de 400 km grens te vieren, hebben we wijn gedronken, wat voor Jan uitzonderlijk is. Inmiddels beginnen we nu aan de aan de gedachte te wennen, dat Jan een volleerd wijndrinker is. Hij kan het zelf nog niet geloven en wordt er zelf extra vrolijk van. We hebben wel afgesproken dat hij niet in het restaurant bovenop de tafel gaat staan. De dag daarna op 4 september hebben we de kathedraal bezocht. Van buiten zag het al imposant uit, maar van binnen was het van een schoon heid die ik nog nooit gezien hebt. De ramen in glas in lood zijn werkelijk prachtig.<br />In stilte heb ik minutenlang zitten genieten. Daarna zijn we naar het prachtige San Marcos-klooster geweest en hebben we op het plein foto´s van het klooster gemaakt. Inmiddels wordt e de klooster als hotel geexploiteerd.<br /><br />Met ons gaat het met wat kleine pijntjes goed. We hebben nu het juiste ritme te pakken.Toen we aan de Camino begonnen wisten wij niet wat ons te wachten staat, maar onderhand hebben we bijna 400 km erop zitten. Wie had dat gedacht na 4 weken.<br /><br />Amato,<br /><br />Peregrino DominggoMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-18833170392685266432009-09-03T15:14:00.000-07:002009-09-30T02:40:29.188-07:00Verslag El Burgo Ranero-Mansilla de las Mulas 2 september 2009's Morgens hebben we aan de bar van de hostal samen met een oudere peregrino Christobal uit Barcelona ontbeten, cafe con leche met tortilla en stokbrood. Eigenlijk was het voor mijn doen qua ontbijt teveel van het goede. Christobal doet met 3 van zijn vrienden de Camino. Maar hij is geblesseerd aan zijn scheenbeen. Daarom heeft hij rust genomen en volgt hij 2 dagen met de bus zijn vrienden om daarna vervolgens de draad weer op te pakken. Trouwens we hebben de avond daarvoor samen met Frans en Ria (broer en zus) buiten op het terras gegeten. Frans en Ria komen uit Capelle ad IJssel. Frans heeft vorig jaar op de fiets na een rit van 2000 km vanuit Nederland onderweg bij Burgos ivm zware longontsteking zijn pelgrimstocht moeten staken. Nu is hij weer onderweg naar Santiago op de fiets, maar dan met zijn zus. Wat een moed.<br /><br />De wandeltocht richting Mansilla de las Mulas ging over goed begaanbare wandelpaden en het was heerlijk weer. Af en toe moesten we wat heuvels trotseren. Als je de bergen op de achter-grond weglaat, dan leek het op een Hollands landschap met heel veel akkerbouw. Door het heerlijk weertje hebben we onbewust tempo gemaakt. Onderweg natuurlijk zoals altijd heel veel discussie over (Molukse) kerk en samenleving. Klaarblijkelijk een energiebron om harder te gaan lopen. Op een gegeven moment kwam ook een Fransman naast ons lopen die ook aardig tempo aan het maken was. Michel komt uit Bretagne. Zijn vrouw liep mijlenver achter hem. Maar dat was voor hen geen probleem zei hij. Hij is al meer dan 40 jaar met sport bezig waaronder marathonlopen. Dat kon je ook zien, hij was heel erg afgetraind. Hij vroeg of wij ook in een koor zitten. Ik vertelde dat ik in een kerkkoor zit en vroeger op een gospelkoor zat. Michel bleek in een operakoor te zitten als tenor. Dat weerhield ons dus niet om met hem Franse chansons te zingen. Toen we onder een viaduct liepen hebben we, speciaal voor de echo, keihard Ave Maria gezongen. Tot stomme verbazing van de andere pelgrims, die onder de viaduct aan het pauzeren waren. Michel is ook met zijn andere parochianen naar Israel geweest. Hij vond het indrukwekkend. Aangezien we een rustpauze namen, is Michel alleen door gaan lopen. Zijn vrouw Monique kwam kort daarna langs. Hebben we nog even mee kennisgemaakt. In bar El Torre in het plaatsje Reliegos hebben we na een aantal kilometers opnieuw pauze gehouden en thee gedronken. Toen we de bar binnenkwamen waren ze een CD van Elvis aan het draaien . Dat was kolfje naar de hand van onze Jan, een fervente Elvisfan. Op een gegeven moment heeft hij het zo voor elkaar gekregen dat de barmedewerkster Nathalie met hem een dansje ging maken op het lied van Elvis met de veelzeggende titel" Devil in the sky". In Mansilla de las Mulas hadden we een mooie hostal. De slaapkamer was mooi ingericht,met als extra bijzonderheid een klamboe boven het 2 persoonsbed. Die hebben we maar niet gebruikt. Anders zou het op een bruidsuite lijken. Dat zou de suggestie wekken dat we een echtpaar waren. Het binnenhofje van de hostal was mooi omgeven door druiventakken en trossen druiven. In het dorp hebben we 's avonds warm gegeten en kregen we van een Belgisch echtpaar witte wijn aangeboden. Aangezien we de volgende dag vroeg weg wilden gaan, hebben we die maar geweigerd. Het echtpaar vertelde ons verontschuldigend dat ze de Camino per auto deden. We zeiden dat je de Camino op allerlei manieren kon doen. De man bleek vrijwilligerswerk voor een project van de kerk te doen in Peru. Ze waren ook nog in Venezuela op vakantie geweest. Men vertelde dat in Peru ook een soort van Camino is. Voor hun reizen naar de Latijns -Amerikaanse landen en Spanje hebben ze Spaans geleerd. Inderdaad in de communicatie met de bediening, kwam er een aardige woordje Spaans uit hun mond. Onderhand werd het op het terras iets frisser. We zijn daarom snel naar ons hostal teruggegaan. Morgen willen we heel vroeg richting Leon vertrekken. Een stad waar we heel erg naar uitkijken. We blijven in Leon 2 dagen, om de stad en in het bijzonder om de kathedraal te bezichtigen. Gelukkig hebben we vooraf een goed hotel gereserveerd "Hoteles Silken Leon". Dus morgen, Leon here we come.!!<br /><br />Amato,<br /><br />Peregrino DominggoMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-64526765155071811512009-09-01T09:40:00.000-07:002009-09-30T02:36:49.285-07:00Verslag Sahagun-El Burgo Ranero 1 september 2009Vanochtend ivm de niet grote afstand van 18 km naar El Burgo Ranero een beetje uitgeslapen en in de hostal uitgebreid ontbeten. Om 9.30 uur vertrokken we richting El Burgo. In feite hetzelfde traject qua omgeving als gisteren. Het was een lekker Hollands zomers weertje ca 25 graden.<br />Bij het plaatsje Berclanos del Real Camino nog bij een bar/restaurant een rustpauze gehouden.<br />Thee, frisdrank, tortilla op brood en heerlijk appelgebak gedronken en gegeten.<br />We raakten in gesprek met een Belgisch echtpaar die in Burgos begonnen waren en in Leon zouden stoppen. Volgend jaar komen ze weer terug en gaan ze het traject vervolgen.<br />Ze vertelden dat ze ook in Nederland veel gefietst hebben, Zeeland, Brabant en Groningen. Hun advies gegeven om ook de Veluwe te doen. Een beetje reclame gemaakt voor de Edese heide, bossen en natuurparken. Hadden ze ook veel over gehoord en wellicht dat ze dat ook gaan doen. De VVV zal me dankbaar zijn. Bij het restaurant was ook een Baskische jongen uit San Sebastian die aan beide voeten veel blaren had. Jan heeft ook nog geprobeerd om hem Compeedpleisters aan te bieden, maar daar wilde hij niets van weten. Hij heeft zijn eigen medische spullen. Hij was wel van plan om Santiago te halen. Morgen gaan we naar Mansilla de las Mulas, een afstand van 19 km. Over 2 dagen zitten we in Leon, schijnt een prachtige stad te zijn met een idem dito kathedraal. Het plan is om in die stad sowieso 2 dagen te blijven. Volgens onze kaart zouden we dan 294 km verwijderd zijn van Santiago de Compostella. Het is nu 19.00 uur en we zitten in een eenvoudige hostal, waar we gratis gebruik kunnen maken van internet. Ben benieuwd wat voor menu del dia ons vanavond te wachten staat. We merken dat we elke dag mentaal en fysiek sterker worden, vooral nu Santiago de Compostella bijna in zicht is. Maar na bijna 4 weken mis je het thuisfront toch wel.<br /><br />Amato,<br /><br />Peregerino DominggoMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-23296467268568101662009-09-01T08:19:00.000-07:002009-09-30T02:32:28.953-07:00Verslag Cadzilla de la Cueva-Sahagun 31 augustus 2009Van Cadzilla de la Cueva naar Sahagun was een afstand van 22 km. Het traject was vlak en was<br />voor ons makkelijk te belopen. Het weer was behaaglijk. Onderweg was er niet zoveel te zien.<br />Er was wel veel wind, waardoor je een beetje een landerig gevoel kreeg. We hebben bij het plaatsje San Nicolas del Real Camino wat gedronken en bij de kerk hebben we ivm de warmte een siesta gehouden. We hebben onderweg nog met Ralf een Duitse jongen uit Stuttgart een dansje gemaakt, bij een met stenen omcirkelde mystieke plek. Allemaal het idee van Jan. Je ziet onderweg heel veel symbolen en tekens die door de pelgrims worden achtergelaten. Daarvoor hadden we nog Duitse schlagers gezongen. Bij het dansje hebben we daarom " Jungen kommt bald wieder nach Haus" van Freddy Quin gezongen. Kunnen jullie je voorstellen midden in het Spaanse landschap, een Duits-Molukse productie. Ralf doet researchwerk in het kader van robotisering. Hij is in Burgos begonnen en probeert Leon te halen. Hij heeft maar 14 dagen.<br />In Sahagun hadden we een prima hostal, gerund door een echtpaar. Ze vertelden dat veel Duitsers, Italianen en Canadezen geboekt hadden. Op de Plaza Mayor (centrum) hebben we nog<br />´s avonds een menu del dia genomen. Heel erg smaakvol. De Plaza Mayor (dorpsplein) was het heel erg sfeervol. Opvallend nog heel veel kinderen die tot laat in de avond voetbalden. Kennelijk houden ze overdag ook een siesta. Om 23.00 uur waren we terug bij de hostal en toen snel het bed ingedoken.<br /><br />Amato,<br /><br />Peregrino (pelgrim) DominggoMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-8941609150788756122009-08-30T09:46:00.000-07:002009-09-30T02:08:52.815-07:00Verslag Carrion de los Condes-Cadzilla de la Cueva 30 augustus 2009Om klokslag 6.00 uur in de ochtend werden we uitgeluid door de kerkklok tegenover ons hostal.<br />Voordat we op weg gingen zijn we nog samen in gebed gegaan. De route zou 17 km zijn. Ogen-schijnlijk een makkelijke route, maar volgens ingewijdenen een moeilijke route. Het advies was veel water en fruit meenemen. We vertrokken in het donker. Gelukkig had Jan een zaklamp bij zich en een rood gadgetlichtje wat iedere keer opflikkert. Het credo van Jan: " de ouwe denkt aan alle details" is hier inderdaad van toepassing. Met Jan voorop liepen we in het donker langs de snelweg. Onderweg een hele discussie dat onze vaders als KNIL- militair ook bepakt met volle uitrusting op patrouille gingen. Volgens Jan hadden ze altijd koelies bij zich, die hun uitrusting droegen. We waren het zoals altijd niet altijd eens met elkaar. Geeft niks, houdt de boel alleen maar levendig. Of het door de discussie kwam . maar we liepen in het begin de ver-keerde kant op. Maar weldra zagen we ook de eerste perregrino´s lopen, die we konden volgen. In de praktijk viel de route ons 100 % mee. De temperatuur was heel erg behaaglijk en de zon was mild. Misschien dat we ook de maand september naderen. De wegen, daar waren we niet zo te spreken over. Het was zand met af en toe grote kiezelstenen. Voor de wielrenliefhebbers, het lijken de zandwegen wel van de klassieker Parijs-Roubaix. Ik voelde dat mijn zwakke plek aan mijn rechtervoet wel eronder leed. Verrassend was dat er toch een verkooppunt onderweg was. De koffie smaakte zoals we dat bij de automaat op het werk gewend zijn. Niet lekker dus. Twee Spaanse vrouwen uit Zaragossa wilden terplekke ook een foto met ons maken. Uit balorigheid stopte Jan wat gras en wat op bloemen lijkt tussen de haren van de dames. Om 12.45 uur kwamen we in Cadzilla de la Cueva aan. Een klein gehucht met maar 1 auberge en 1 hostal. Bij aankomst gauw onder de douche gegaan, kleren gewassen en opgehangen. Ongemerkt vielen we als een blok in slaap en werden we 3 uur later wakker. Kortom vandaag was het een zondagse wandeling, wat heel erg is meegevallen gezien de vooruitzichten. Op zo´n route kwam ook mijn MP3 speler goed van pas. The Eagles, Ais Lawalata, Candy Dulfer, Mana (Mexicaanse groep) en Onggo & Friends (kan ik mijn zwager ook horen) klinkt tijdens zo´n wandeling letterlijk en figuurlijk als muziek in de oren. We merken ook dat we na 3 weken genoeg getraind zijn en dat deze afstand (op vlakke stukken) ons niet zoveel moeite meer kost. Volgens onze nieuwe kaart die we in Carrion de los Condes gekocht hebben, hebben we nog 388 km te gaan naar Santiago.<br /><br />Amato,<br /><p>Minggus<br /></p>Minggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-30609431549136968182009-08-30T08:55:00.000-07:002009-09-30T02:05:01.010-07:00Verslag Carrion de los Condes 28 augustus en 29 augustus 2009Na 4 dagen wandelen besloten we om 2 dagen rust te nemen. Het is nu bijna 3 weken geleden dat we gestart zijn en daarom is het ook goed om een aantal dingen op een rijtje te zetten. Het plaatsje Carrion de los Condes is een leuk plaatsje om te vertoeven. Niet te groot, maar toch genoeg mogelijkheden om je te ontspannen. Diverse leuke pleintjes en terrassen. We zaten in een goed hostal met een ontbijt voor maar 2,50 euro en een warme maaltijd (3 gangendiner)voor 9,00 euro. Waar vindt je dat nog in Nederland?. De lokatie is tegenover een historische kerk.<br />Zoals eerder gezegd de kerken zien er van binnen echt prachtig uit. Tijdens ons verblijf werden er ook 2 huwelijken ingezegend. De mensen zagen er feestelijk, smaakvol en mooi uit. Vooral de dames hadden aparte kleurrijke japons, of hoe je het ook noemen moet. De heren daar ging onze interesse beduidend minder naar uit. Echt hele mooie Spaanse vrouwen. Op de tweede dag van ons verblijf zagen we Edoard uit Zuid-Afrika nog. Hij zag ons eten en hij stapte zo het restaurant in om ons te begroeten. Hij zag er goed uit, een hele symphatieke jongen. Edoard verbleef in een klooster, daarom kon hij ook niet lang blijven. Om 22.00 uur worden de deuren van het klooster gesloten. Dus alle perregrino´s (pelgrims) moeten dan binnen zijn. Edoard vertelde dat Elias, de Islamitische jongen uit Amerika, de noordelijke route langs de Spaanse kust heeft genomen. De route Del North schijnt ook een hele mooie route te zijn richting Santiago. Je komt dan langs bekende plaatsen zoals Bilbao, Santander en Ovieda. Lijkt me een goed idee om dat ook eens te gaan doen. De 2 dagen rust gaf ons de mogelijkheid om onze weblogs en het uploaden van de foto´s bij te werken en aan te passen. We hebben nu eindelijk het gevoel dat het nu eindelijk gelukt is. Vanaf nu is het eigenlijk iedere dag een verslag maken en de weblog actueel houden. We hebben heel foto´s gemaakt, maar het uploaden gebeurt niet zo snel, daarom proberen we van elkaar de mooiste foto´s te selecteren. Niet alle internetcafes in de dorpen hebben een snelle internetverbinding. Maar desaliettemin de afgelopen week hebben we geen reden tot klagen. Dat krijg je als je verwend bent en bij de ING gewerkt hebt. We hebben besloten om morgen 30 augustus om 6.00 uur al op pad te gaan. De route is richting Cadzilla de la Cueva. Ons werd gezegd dat het een moeilijke route is met veel stof, zand en geen mogelijkheden om onderweg water of een verfrissende versnapering te krijgen. Jan heeft in de plaatselijke supermarkt meer dan 2 liter water, fruit en brood voor ons gehamsterd. Na 2 dagen zijn we goed uitgerust en kunnen we vol goede moed een nieuwe week, de 4e week alweer, tegemoet. "Time oh time where did you go, time oh good good time where did you go."<br /><br /><br />Amato,<br /><br />MinggusMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-88315311790145757682009-08-28T11:25:00.000-07:002009-09-30T02:02:19.893-07:00Verslag Fromista-Carrion de los Condes 27 augustus 2009Vanuit Fromista vertrokken wel heel vroeg richting Carrion de los Condes een afstand van 19 km. Het was een traject langs de snelweg, met paden speciaal aangelegd voor de pelgrims.<br />Het alternatief traject hadden we niet gezien, dat zou mooier zijn. Dit traject was recht toe recht aan. In Vilalcazar de Sirga hebben we een stop gemaakt. De mevrouw van de bar stond met open ogen te kijken, toen we vertelden dat we uit Indonesie kwamen. Ook langs deze route speelde het water een grote rol door het kanaal die door het landschap liep. Voor de rest was het<br />een eentonige route. Aan het begin van het dorp zijn we nog op de foto gegaan met een Italiaans echtpaar die perse met ons op de foto wilde. Hele sympathieke mensen. De Fransen uit Parijs werden en passant door Jan getracteerd op Franse chansons. Heel komisch allemaal, omdat de Fransen uit volle borst meezongen. Uiteindelijk werd afscheid genomen met het Franse volkslied de Marseilaisse. In het centrum hadden we een schoon en goed hostal La Corta gereserveerd. De plaats Carrion de los Condes is een gezellige plaatsje met verschillende pleintjes en terrassen. Midden in het centrum staat ook een historische kerk . ´s Avonds hebben we in onze hostal een uitstekende menu del dia genomen. Jan nam paella als voorgerecht en gebakken aardappels met kip als hoofdgerecht. Het toetje was een meloen. Ik had linzesoep, zalm en een sinaasappel. Aan onze tafel schoof spontaan een vrouw uit Oostenrijk (Klagenfurt) en een man uit Duitsland (Hamburg) aan. Met hen hebben we onder het genot van een goed glas wijn ervaringen uitge-wisseld over de ervaringen van de pelgrimstocht van een ieder. De vrouw is vier maanden onderweg en ze hoopt op 15 september in Santiago aan te komen, waar haar man zal opwachten. De man uit Duitsland is in Pamplona begonnen en hoopt eind september Santiago te bereiken.<br />Na een goede maaltijd en een goed glas wijn is het heerlijk slapen.<br /><br />Amato,<br /><br />MinggusMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-31625551805922414432009-08-28T10:34:00.000-07:002009-09-30T01:59:59.303-07:00Verslag Castrojeriz- Fromista 26 augustus 2009Voor onze wandeling naar Fromista 25 km van Castrojeriz moesten we onderweg toch nog een aantal klimmetjes doen. ´s Morgens hebben we eerst bij La Taberne van Antonio ontbeten.<br /><br />Aan de voet van de eerst klim, die behoorlijk steil was werden we aangesproken door Quim een<br />Spaanse man van 33 jaar. Hij was geinteresserd waar wij vandaan kwamen. Bleek dat hij voor zijn studie in Singapore stage heeft gelopen. Quim komt uit Barcelona en is de tocht in Burgos gestart. Hij heeft zijn Masters gehaald en heeft een aantal functies in het bedrijfsleven gehad. Hij is nu beland in een soort overgangsperiode (transsitie) in zijn leven, waarbij hij wil nadenken wat hij verder wil. Zijn plan is om een eigen internetbedrijf te beginnen. De Camino gebruikt hij om over zijn toekomst na te denken. We hebben inmiddels in de gaten dat veel mensen de Camino als middel gebruiken om de balans op te maken in hun leven. Het klinkt misschien zwaar, maar de feiten van onze ontmoetingen spreken voor zich. Quim vertelde ons over de rol die de Camino heeft in een latere periode. De route was een verdedegingslinie tegen de opkomst van de Islam vanuit het zuiden van Spanje. In feite waren de Islamieten de meer ontwikkelden. Kijk maar naar de bouwwerken in Cordoba en Sevilla. De Christenen waren meer de barbaren. De opmars van de Islamieten werd gestuit in Zuid-Frankrijk. Quim had interesse voor de actualiteit en de ontwikkelingen in Nederland. Wat dat betreft kon je qua informatie dat gerust overlaten aan Jan, gezien zijn ervaring als docent. In een Auberge in Itero de la Vega hebben we voor de verandering een warme maaltijd genomen. Want we voelden dat we beiden wat slappe benen hadden en iets stevig zou ons wat op de been houden. Quim nam van ons afscheid. Later zouden we hem nog terugzien in een Auberge in Boadillo del Camino, waar hij zou overnachten. Het rondje, een grote kop warme thee, nam hij voor zijn rekening. Je kon merken dat hij ons sym-phatiek vond, maar dat was ook wederzijds. De laatste 7 km richting Fromista was door vrucht-baar gebied. Er liep door het landschap een kanaal. Overal zag je irrigtiatieinstallaties en opge-hoogde afvoerkanalen. Het water vloeide rijkelijk over de akkers. Na een route van grotendeels dorheid en droogte was dit een verademing. Uiteindelijk na een voor ons doen lange tocht van 25 km verlieten we de provincie Burgos en kwamen we in de provincie Palencia. Gelukkig hadden we de dag daarvoor een goede hostal " San Martin"gereserveerd.<br /><br />In de internethoek van de hostal in Formista ben ik begonnen met een reeks van verslagen die nu bijna allemaal op de weblog te zien zijn. Met Jan zit ik nu in een snelle internetcafe in de plaats Carrion de los Condes om onze weblogs bij te werken. In Carrion de los Condes zijn we gisteren neergestreken. Ik ga nu beginnen aan het verslag van onze tocht van Fromista naar Carrion de los Condes die we gisteren gedaan hebben en dan ben ik qua verslaglegging helemaal bij. Ben je op vakantie moet je ook nog aan je targets denken. Maar dit is wel heel erg leuk en ik doe het met veel plezier. Toch wel handig zo´n moderne internetcafe, waar je alles bij de hand hebt en wat ook belangrijk is een met een supersnelle verbinding. We zijn nu aan het nadenken hoe we de mooiste foto´s kunnen uploaden. Dat is dan onze volgende target.<br /><br />Amato,<br /><br />MinggusMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-59289875727400577572009-08-28T09:25:00.000-07:002009-09-30T01:55:40.470-07:00Hornillos del Camino- Castrojeriz 25 augustus 2009Zoals eerder genoemd is dit gedeelte van het traject vrij vlak. Naar Castrojeriz is het 21km.<br />De omgeving was vrij dor, wel kwamen we diverse zonnebloemvelden tegen die een beetje fleur aan de omgeving gaven. Voor ons kost het geen moeite om de tijd door te komen.Volgens mij kunnen we ons nu opgeven voor de wereldkampioenschappen slap .......... (omong kosong). Maar toch onderweg nog een bijzonderheid. Bij een plaatsje Hontanas namen we een rustpauze voor wat verfrissende versnaperingen. Er was ook internet, dus even onze emails vanuit Nederland checken. Tot onze verbazing kwam er een echtpaar aanlopen met 3 ezels, bepakt en uitgerust met nog wat bagage. Bleek een Duits echtpaar te zijn uit Keulen. Ze zijn 15 maanden onderweg vanuit Duitsland naar Santiago de Compostella . In Zwitserland werden ze in de winter op-gehouden door sneeuw en regenval. Ze klaagden dat ze weinig sympathie van de lokale Spaanse bevolking hadden . Ze konden door de dieren moeilijk onderdak vinden. Het reizen met een ezel is juist in vroegere tijden, een van de manieren om de Camino de Santiago de Compostella af te leggen. Maar ja, zo zie je dat tijden en inzichten veranderen. Castrojeriz blijkt een plaats te zijn met een rijke historie. Het dorp zijn ze aan het upgraden door middel van renovatie en opknappen van oude gebouwen. De Romeinse invloeden is goed te zien. Ons avondeten, voor de verandering weer een menu del dia, in de lokale taveerne " La Taberne" was uitstekend. De taveerne werd gerund door Antonio en zijn vrouw. Zijn zoon zorgde voor de uitstekende bediening. Bij iedere gang had hij een komische introductie. Het voorgerecht "Pisto" een soort aardappelpuree met wortelen en paprika smaakte uitstekend. De rest van het menu ook. Vlak bij ons aan tafel zaten Fransen uit Parijs. Twee mannen en een vrouw uit Parijs, vrienden van elkaar. Ieder jaar doen ze een gedeelte van de pelgrimstocht. Deze keer trekken ze er 11 dagen voor uit en dan tot een van de van de mooiste plaatsen op deze route Leon. In de taveerne hing ook een foto van de baas met Paulo Coelho de bekende Braziliaanse schrijver die de Camino de Santiago ook te voet heeft afgelegd. Paulo Coelho is onder andere bekend van het boek De Alchemist. Jan een fervent schrijversfan van Paulo Coelho was meteen enthousiast. Dit moet ik aan Dolly vertellen was spontaan zijn reactie. Van Antonio kregen we ook een soort likeur (Tia Maria) als slaapmuts. Of het door de alcohol komt, maar we gingen enigszins uitgelaten richting onze hostal La Cavache (pelgrinsstaf). De hostal werd gerund door een vrouw uit Argentinie. Het zag er heel authentiek uit en heel veel antieke spullen in de slaapkamer. Tegen het chique aan. Al heel snel waren we in diepe slaap verzonken. De geneugten van het Spaanse leven heeft bij ons volop zijn uitwerking. Wat dat betreft voelen we ons gezegend en bevoorrecht dat we dit mogen doen.<br /><br />Amato,<br /><br />MinggusMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-42570612267600792642009-08-28T06:52:00.000-07:002009-09-30T01:52:58.387-07:00Burgos- Homillo del Camino 24 augustus 2009Na een lang weekend in Burgos gingen we uitgerust en geheel ontspannen naar ons volgende<br />doel Homillo del Camino een afstand van 18 km over een vrij vlak stuk en beetje saai. Onderweg wel weer slappe humor, met als rode draad ook weer onze gemeenschappelijke ervaringen in de jaren '80 met Ina Ama. Achteraf, na jaren blijkt het toch een gemeenschappelijke en samen-bindende factor te zijn geweest, waarbij we door de ervaringen heel veel geleerd hebben. Die kennis en ervaringen in die periode van Stichting Ina Ama hebben we in onze latere functies kunnen gebruiken en was dus een goed leerproces geweest. Volgens Jan zelfs in Indonesie waar hij een tijd werkzaam is geweest samen met Dolly.<br /><br />In het plaatsje Homillo del Camino (provincie Burgos), eigenlijk een gehucht, was niets te beleven. In onze hostal oftewel pension werden we wel spontaan en vriendelijk ontvangen. Zonder te vragen kregen we de sleutel mee. We konden heel snel heerlijk douchen. De tweepersoonskamer was mooi en schoon. De whirlpoolachtige douche was eigenlijk een luxe.<br />´s Avonds probeerden we bij een bar een menu del dia (menu van de dag) te bemachtigen. Maar omdat we een kwartier te laat kwamen, wilden ze ons niet meer helpen. De Spaanse vrouw die ons bediende was ook niet echt klantvriendelijk. Had ze maar een echt vak moeten leren. (geintje) Het zit er niks anders op dan een broccadillo jambon (broodje ham) te eten. We hebben gemerkt dat door alle inspanningen, we niet altijd trek hebben. Dus wat dat betreft was het geen ramp. Ook goed voor de lijn. (sixpack). Ik ben al wat kilo´s kwijtgeraakt. We hebben heerlijk geslapen en ´s morgens vroeg regende het. Het ontbijt werd uitstekend verzorgd door de eigenaar. Een jongeman die naast dit werk ook zijn werkzaamheden heeft in een fabriek in Burgos. Een uitstekende manier om extra geld te verdienen. Het appartement zag er ook goed verzorgd uit. Voor het eerst met onze regenjassen aan gingen we goedgemutst richting Casrojeriz 21 km verder.<br /><br />P.S. Net van Gretha een mail ontvangen dat jullie druk bezig zijn met de Oud Lunterse Dag.<br />Namens de pelgrims (orang musafir) hier vanuit Spanje heel veel succes en natuurlijk<br />goede zaken met de verkoop van loempia´s en sate. De groeten aan alle harde werkers en<br />werksters. God bless you all.!!!!<br /><br />Amatoo,<br /><br />MinggusMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7478506566145769577.post-26528271764485881912009-08-28T04:34:00.000-07:002009-09-30T01:50:19.009-07:00Verslag Burgos 22 augustus en 23 augustus 2009Om naast het wandelen ook vakantie te vieren besloten we om op zaterdag en zondag 22 en 23 augustus in Burgos te gaan relaxen en te genieten van de mooie stad Burgos. In het weekend<br />waren een aantal feestelijkheden in de stad en mede door de aanwezigheid van heel veel pelgrims in de stad was er heel weinig slaapplek te vinden in het centrum van de stad. Een meisje van hotel Jacobea heeft ons goed geholpen. Ze heeft tientallen hotels opgebeld. Uiteindelijk konden we terecht bij hotel Abba Burgos. Tegen een redelijke prijs konden we daar voor 2 nachten terecht. Het was een vrij luxe hotel, met fitness en een zwembad. En wat belangrijk was internet en een WIFI. Konden we onze foto´s op Usb-stick zetten , de weblog bijwerken en diverse mails behandelen. Onderhand hebben we heel veel reacties vanuit Nederland ontvangen. Heel erg hartverwarmend en een stimulans om sowieso Santiago te halen.<br /><br />De stad Burgos ademt een sfeer waarbij de mensen echt genieten van hun stad. Overal flanerende mensen langs de boulevard van de parken en overal terrassen en eetgelegenheden.<br />Centraal staat het kathedraal midden in de stad. Fantastisch. De kathedraal is gebouwd in de stijl van Gaudi en in een aantal onderdelen komt de Notre Dame in voor. We hebben in deze stad echt kunnen uitrusten en kunnen genieten. Mede ook door het mooie hotel. Ook een stad om terug te komen. We haddden in feite weinig tijd om de cultuurhistorische gebouwen en plaatsen te kunnen bezoeken.<br /><br />Amatoo,<br /><br />MinggusMinggus Latulhttp://www.blogger.com/profile/16713318663348172188noreply@blogger.com0