Ik begon de dag met gemengde gevoelens en toch ook met gezonde kriebels in mijn buik.
Ten eerste het gevoel van de laatste 17 km richting Santiago de Compostella en de ontmoeting tussen Jan en zijn familie. We begonnen in een bar/ restaurant met een ontbijtje. Toen zijn we op pad gegaan en met ons vele anderen. Het was onderweg heel erg druk. Het was te merken dat iedereen in een goed humeur was en naar uitkijkt om Santiago te bereiken. Helaas werkte het weer niet mee. Het was voor ons de eerste keer dat het merendeel van een etappe regende.
De tocht op zich was behalve een aantal heuvels niet echt zwaar. De omgeving van de route was ook niet echt interessant. Toen we de officiele grens van Santiago binnenkwamen hebben we elkaar voor de gein tot ridder in de orde van pelgrims benoemd. Wat geen grap is , we hebben elkaar eeuwige vriendschap beloofd. In Santiago hebben we in een klein restaurant, na een natte en doorweekte tocht, onszelf getracteerd op een menu del casa (menu van het huis). Wonderwel stond er op het menu varkenspootjes. Het toeval wilde dat 10 augustus na onze eerste tocht van St Jean Pied de Port naar Roncevalles we dat 's avonds ook al hadden gegeten. Na het warme eten hebben we gauw onze hostal opgezocht. Ondertussen werd ik door Anneke gebeld, dat ze al in Santiago in een hotel zaten. Eerder had ik van Frans een sms gekregen dat ze om 13.15 uur in Santiago geland waren. We spraken af dat het misschien verstandig was om elkaar pas 's avonds te ontmoeten. We konden ons dan eerst gaan douchen en een klein beetje uitrusten, tenminste dat was voor ons de laatste 6 weken ons vaste ritueel. Zo gezegd , zo gedaan. Ik zou dan wel telefonisch contact houden en dan bellen wanneer de ontmoeting moet plaatsvinden met Jan. Tegen 18.00 uur heb ik uiteindelijk tegen Jan gezegd dat ik naar de kathedraal in het centrum van de stad wil. Hij wilde eerst nog zijn kleren wassen en Dolly bellen. Want die kon hij maar niet bereiken. Logisch natuurlijk. Uiteindelijk ging hij toch mee. Daarvoor heb ik met Frans afgesproken dat we naar het plein zouden gaan en dat daar de ontmoeting zou plaatsvinden. Onze hostal was in het centrum. Wij zijn toen richting de kathedraal gelopen. Hij vond het vreemd dat ik een beetje uitgelaten was, want ik legde iedere keer een arm om zijn schouder. Uiteindelijk kwamen we bij de kathedraal en liep ik snel vooruit de trappen op naar het plein op zoek naar Frans. Toen ik midden op het plein stond, kwam Jan pas de trappen op. Ik zag in een glimp Frans bij een pilaar staan en wenkte naar hem. Hij zou op een afstand foto's gaan maken. Ondertussen zag ik Anneke, Yvonne en Dolly. Om het tafereel en de ontmoeting goed te kunnen bekijken ben ik naar de zijkant van het plein gaan lopen en ben op de trappen van de winkel-galerij gaan zitten. Achter me liepen achtereenvolgens Anneke, Yvonne en Dolly langs de winkel-galerij in een boog richting het plein, waar inmiddels Jan heel erg onder de indruk omhoog naar de contouren van de kathedraal stond te kijken. Heel symbolisch luidde eerst de klok en daarna sprak Yvonne hem van achteren aan. Een harde schreeuw, ongeloof en stevige omhelzingen met Yvonne, Anneke en uiteindelijk een heel lange omhelzing met Dolly. Wat een scenario. Beter hadden we het niet kunnen bedenken. Wat een slotstuk van een emotionele dag en een onge-lofelijke, onvergetelijke pelgrimstocht van 6 weken. We hebben daarna in een gezellige restau-rant nog heel lang en gezellig bij zitten praten.
Amato,
Peregrino Dominggo
vrijdag 18 september 2009
Verslag Arzua- O Pino/Perdouza 16 september 2009.
In het hostal hadden we een ontbijt. Tijdens het ontbijt hadden we een heftige discussie over hoe de kerk om zou moeten gaan met taboe onderwerpen zoals homofilie. Wel een opwekkend onderwerp , maar niet heus dus , voor een slow starter zoals ik in de vroege ochtend.
Wie bedenkt nu zo'n onderwerp tijdens het vroege ontbijt. Van je medepelgrim moet je het wel hebben. De wandeling op zich was vrij vlot, wel met een klein beetje regen onderweg. Het was een wandeling van 25 km. Dit betekende dat we aan het eind van de dag 17 km verwijderd zijn van Santiago de Compostella. Dat was voer voor ons beiden om over de afgelopen weken te filosoferen. Tijdens een van de regenpauzes werd ik gebeld door Frans een broer van Jan. Hij vroeg of ik alleen was en of Jan niet in de buurt was. Ik kreeg een raar gevoel en dacht dat er iets ernstig aan de hand was. Frans beloofde om me een paar minuten later terug te bellen. Toen hij terugbelde, ben ik even op een afstand van Jan gaan staan. Gelukkig was het geen onheilstijding. Frans vertelde dat zijn familie Jan bij aankomst in Santiago de Compostella wilde verrassen door daar aanwezig te zijn. Eerder hadden ze zich voorgenomen om ons in Arzua onverwachts te verrassen. Ze hadden echter niet gedacht dat we reeds verder waren dan Arzua. Dus moesten ze kiezen voor een ander scenario om mij in het "complot" te betrekken. De bedoeling is dat naast Frans, zijn vrouw Anneke, schoonzus Yvonne ook Dolly, Jan in Santiago zou verrassen. Met Frans heb ik de afspraak gemaakt dat we telefonisch contact met elkaar zouden houden. Om de schone schijn op te wekken heeft Frans, Jan nog aan de telefoon gehad om te informeren hoe het met zijn gezondheid was. Hij vroeg zich al af waarom Frans mij belde en niet hem. Gelukkig had ik de smoes dat hij zijn voicemail altijd aan had. Voor mij was het voor morgen een prachtig vooruitzicht en de kunst hoe we de ontmoeting in scene moesten zetten. Wordt vervolgd.
Amato,
Peregrino Dominggo
Wie bedenkt nu zo'n onderwerp tijdens het vroege ontbijt. Van je medepelgrim moet je het wel hebben. De wandeling op zich was vrij vlot, wel met een klein beetje regen onderweg. Het was een wandeling van 25 km. Dit betekende dat we aan het eind van de dag 17 km verwijderd zijn van Santiago de Compostella. Dat was voer voor ons beiden om over de afgelopen weken te filosoferen. Tijdens een van de regenpauzes werd ik gebeld door Frans een broer van Jan. Hij vroeg of ik alleen was en of Jan niet in de buurt was. Ik kreeg een raar gevoel en dacht dat er iets ernstig aan de hand was. Frans beloofde om me een paar minuten later terug te bellen. Toen hij terugbelde, ben ik even op een afstand van Jan gaan staan. Gelukkig was het geen onheilstijding. Frans vertelde dat zijn familie Jan bij aankomst in Santiago de Compostella wilde verrassen door daar aanwezig te zijn. Eerder hadden ze zich voorgenomen om ons in Arzua onverwachts te verrassen. Ze hadden echter niet gedacht dat we reeds verder waren dan Arzua. Dus moesten ze kiezen voor een ander scenario om mij in het "complot" te betrekken. De bedoeling is dat naast Frans, zijn vrouw Anneke, schoonzus Yvonne ook Dolly, Jan in Santiago zou verrassen. Met Frans heb ik de afspraak gemaakt dat we telefonisch contact met elkaar zouden houden. Om de schone schijn op te wekken heeft Frans, Jan nog aan de telefoon gehad om te informeren hoe het met zijn gezondheid was. Hij vroeg zich al af waarom Frans mij belde en niet hem. Gelukkig had ik de smoes dat hij zijn voicemail altijd aan had. Voor mij was het voor morgen een prachtig vooruitzicht en de kunst hoe we de ontmoeting in scene moesten zetten. Wordt vervolgd.
Amato,
Peregrino Dominggo
Verslag Palas de Rei - Arzua 15 september 2009
Jan voelde zich nog steeds niet lekker en moest 's nachts regelmatig naar het toilet.
Dat was dus niet echt bevorderlijk voor zijn conditie. We besloten dat ik vandaag alleen zou lopen. Jan zou de bus naar Arzua pakken. Naar Arzua zou het een afstand zijn van 28 km. Tegenover onze hostal heb ik in een Albergue een ontbijt genomen. De route was heuvelachig en ging door bosrijk gebied. Met heel veel eucalyptische bomen. Het rook wel heel erg fris in het bos. Onderweg waren er heel veel Fransen en Engelsen, vaak in grote groepen en veelal ook ouderen. De meesten zijn in Sarria begonnen. Als je vanaf Sarria de laatste 100 kilometers aflegt krijg je een certificaat, de zogenaamde Compostella. Het was dus vrij druk en een ander soort pelgrims, dan we gewend zijn. Maar op zich was het wel heel erg gezellig. De kleding van de wandelaars zagen er allemaal nog schoon en netjes uit. Terwijl als je 6 weken onderweg bent, dan blinkt jouw kleding en schoenen ook niet meer uit van schoonheid en netheid. De laatste kilometers liep ik met 3 Amerikanen mee. Ze komen uit Californie, 2 neven en een zwager. In Amerika doen ze aan hiken en hebben enkele jaren geleden dwars door Amerika heen een tocht afgelegd van 2000 km. Het was schitterend wandelweer, met af en toe wat regen wat niet
noemenswaardig was. In het plaatsje Boente was de pastoor van de plaatselijke kerk bezig om stempels van de kerk en bidprentjes uit te delen. De pelgrims gaven dan een kleine financiele bijdrage. Toen hij hoorde dat ik afkomstig was uit Indonesie, gaf hij me een hartverwarmende omhelzing. Omdat ik alleen liep gaf het mij ook de tijd en de mogelijkheid om terug te kijken en te denken aan de afgelopen 6 weken. Zeker nu we na vandaag Santiago op een afstand van 39 km genaderd zijn. In Arzua aangekomen, bleek dat Jan goed geslapen had en aardig opgeknapt was. In onze hostal hebben we voor de verandering weer een menu del dia genomen. Daarna nog in de bar Champions League gekeken, Real Madrid tegen FC Zurich en Atletico Madrid tegen Apoel. Daarna gingen we naar onze kamer, tenminste dat dachten we. We waren aan het slot aan het morrelen, toen een Columbiaans echtpaar langskwam en ons hielp om het slot open te krijgen. Bleek dat we op de verkeerde verdieping zaten. Hilariteit alom. Tot overmaat van ramp werd er keihard op een deur gebonsd dat we stil moesten zijn. Dat krijg je met zoveel Zuid-Amerikaans en Moluks temperament.
Amato,
Peregrino Dominggo
Dat was dus niet echt bevorderlijk voor zijn conditie. We besloten dat ik vandaag alleen zou lopen. Jan zou de bus naar Arzua pakken. Naar Arzua zou het een afstand zijn van 28 km. Tegenover onze hostal heb ik in een Albergue een ontbijt genomen. De route was heuvelachig en ging door bosrijk gebied. Met heel veel eucalyptische bomen. Het rook wel heel erg fris in het bos. Onderweg waren er heel veel Fransen en Engelsen, vaak in grote groepen en veelal ook ouderen. De meesten zijn in Sarria begonnen. Als je vanaf Sarria de laatste 100 kilometers aflegt krijg je een certificaat, de zogenaamde Compostella. Het was dus vrij druk en een ander soort pelgrims, dan we gewend zijn. Maar op zich was het wel heel erg gezellig. De kleding van de wandelaars zagen er allemaal nog schoon en netjes uit. Terwijl als je 6 weken onderweg bent, dan blinkt jouw kleding en schoenen ook niet meer uit van schoonheid en netheid. De laatste kilometers liep ik met 3 Amerikanen mee. Ze komen uit Californie, 2 neven en een zwager. In Amerika doen ze aan hiken en hebben enkele jaren geleden dwars door Amerika heen een tocht afgelegd van 2000 km. Het was schitterend wandelweer, met af en toe wat regen wat niet
noemenswaardig was. In het plaatsje Boente was de pastoor van de plaatselijke kerk bezig om stempels van de kerk en bidprentjes uit te delen. De pelgrims gaven dan een kleine financiele bijdrage. Toen hij hoorde dat ik afkomstig was uit Indonesie, gaf hij me een hartverwarmende omhelzing. Omdat ik alleen liep gaf het mij ook de tijd en de mogelijkheid om terug te kijken en te denken aan de afgelopen 6 weken. Zeker nu we na vandaag Santiago op een afstand van 39 km genaderd zijn. In Arzua aangekomen, bleek dat Jan goed geslapen had en aardig opgeknapt was. In onze hostal hebben we voor de verandering weer een menu del dia genomen. Daarna nog in de bar Champions League gekeken, Real Madrid tegen FC Zurich en Atletico Madrid tegen Apoel. Daarna gingen we naar onze kamer, tenminste dat dachten we. We waren aan het slot aan het morrelen, toen een Columbiaans echtpaar langskwam en ons hielp om het slot open te krijgen. Bleek dat we op de verkeerde verdieping zaten. Hilariteit alom. Tot overmaat van ramp werd er keihard op een deur gebonsd dat we stil moesten zijn. Dat krijg je met zoveel Zuid-Amerikaans en Moluks temperament.
Amato,
Peregrino Dominggo
Verslag Triacastela-Sarria-Lugo-Pallas de Rei 14 september 2009
Om verschillende redenen was dit een rare dag. Ik had de reserve medicijnen en de extra pin-pas van Jan die ik onder mijn beheer had niet meer in mijn bezit. Omdat Jan de medicijnen elke dag nodig had zou dat consequenties hebben op onze planning. Want er was niet voldoende medicijnen om Santiago te halen. En wat ook vervelend is, was het kwijtraken van de pinpas. Uiteindelijk besloten we onze planning aan te passen en om tijd te winnen pas de volgende dag een aantal kilometers verder te starten in Palas de Rei. Dit betekende dat we met de bus via Sarria en Lugo naar Palas de Rei gingen. Het probleem van het kwijtraken van de spullen konden we gelukkig vrij snel oplossen. We hadden in Puente de la Reine per post spullen naar het huisadres van Jan in Amsterdam teruggestuurd. Laat nu in mijn teruggestuurde kleine zwarte rugzak de spullen in zitten. Hiervoor hebben we Dolly om 7.00 uur 's morgens uit bed moeten bellen. Sorry Dolly.
In Palas de Rei was er een soort festival met een concert van de plaatselijke harmonie en een optocht van historische tractoren. In een internetcafe ben ik me alvast gaan orienteren hoe we onze terugreis op een goedkope manier kunnen regelen. Want Santiago nadert met rasse schreden.
In Palas de Rei was er een soort festival met een concert van de plaatselijke harmonie en een optocht van historische tractoren. In een internetcafe ben ik me alvast gaan orienteren hoe we onze terugreis op een goedkope manier kunnen regelen. Want Santiago nadert met rasse schreden.
Amato
Peregrino Dominggo
Verslag O Cebreiro -Triacastela 13 september 2009
Klokslag 6.00 uur ging de wekker af. We wilden vandaag na een dag niet te hebben gewandeld vroeg op pad gaan. Klaarblijkelijk waren wij niet de enigen. In het enige bar-restaurant die in het dorp open was, hadden heel wat pelgrims zich verzameld voor het ontbijt. Het probleem was dat er maar 1 vrouw als personeel de zaak bediende. De vrouw had de nodige stress en behandelde een aantal pelgrims heel erg onvriendelijk, die begrijpelijk demonstratief wegliepen zonder ontbijt. Vandaag zou het een tocht worden van 20 km. De laatste uitlopers van de bergen moesten nog genomen worden. De Alto de San Roque en de Alto do Poio met een hoogte van ca 1400 meter waren de lastige klimmetjes. Uiteindelijk werd het toch nog een vrij relaxte wandeling met de genoemde klimmetjes en wat lastige afdalingen. Onderweg kwamen we Sandra tegen die Jan in Calzadilla de Cueva had ontmoet. Sandra had haar opleiding op de Universiteit van Santiago stopgezet, om de Camino te gaan lopen. Haar ouders waren niet op de hoogte van deze situatie. Ze vertelde het verhaal dat ze onderweg Inggo een Duitse jongen had ontmoet, waarvan de vriendin tijdens de pelgrimstocht hem in de steek heeft gelaten voor een andere jongen. Een liefdesdrama dus. Met Mark een andere Duitse jongen heeft ze hem de afgelopen dagen Inggo emotioneel bijgestaan.
Het plaatsje Triacastela is een klein plaatsje dat bestaat uit 1 straat met een Albergue, wat bar-restaurants en hostals. Dit betekent dat alle pelgrims in 1 straat buiten bezig waren met het avondeten. Wel een gezellige boel. Bij ons aan tafel schoof Karin aan. Een jonge frisse meid uit Canada. Helaas heeft ze te kampen met knieproblemen, waardoor ze alleen korte stukjes kan lopen. De volgende dag zou ze naar Samos lopen, ca 9 km verder op. Karin werkt voor de Canadese overheid als computeranalist. Ze heeft wat reizen gedaan naar Bali, Lombok, Vietnam, Cambodja en China. Toen we ´s avonds terugwilden naar de hostal, werden we door Nederland-ers uit Breda en Rotterdam op het terras uitgenodigd voor een kop koffie. De vrouw uit Rotterdam is 4 maanden geleden uit die stad vertrokken. Haar broer en zijn vriend uit Breda vergezellen haar vanuit Leon (311 km) naar Santiago. Een van de mannen wil de wandeltocht een soort Camino naar een berg in Peru doen. Het schijnt een bekende tocht te zijn, waarbij je tent en bepakking door de Indianen wordt gedragen.
Vandaag was het voor Jan een test geweest om te kijken hoe het was met zijn lichaamlijke gesteldheid. Het ging redelijk, maar nog niet optimaal. Voor ons beiden geldt dat we nog steeds geen last hebben van blaren. Als aan ons die vraag wordt gesteld, dan hebben we als antwoord: "We are not human being, we are bionic". Volgens zeggen zouden donkere mensen minder last hebben van blaren. Ik ben geen dokter en kan het medisch dus niet onderschrijven. Maar een ding is zeker het is voor ons meer dan een zorg minder.
Amato,
Peregrino Dominggo
Het plaatsje Triacastela is een klein plaatsje dat bestaat uit 1 straat met een Albergue, wat bar-restaurants en hostals. Dit betekent dat alle pelgrims in 1 straat buiten bezig waren met het avondeten. Wel een gezellige boel. Bij ons aan tafel schoof Karin aan. Een jonge frisse meid uit Canada. Helaas heeft ze te kampen met knieproblemen, waardoor ze alleen korte stukjes kan lopen. De volgende dag zou ze naar Samos lopen, ca 9 km verder op. Karin werkt voor de Canadese overheid als computeranalist. Ze heeft wat reizen gedaan naar Bali, Lombok, Vietnam, Cambodja en China. Toen we ´s avonds terugwilden naar de hostal, werden we door Nederland-ers uit Breda en Rotterdam op het terras uitgenodigd voor een kop koffie. De vrouw uit Rotterdam is 4 maanden geleden uit die stad vertrokken. Haar broer en zijn vriend uit Breda vergezellen haar vanuit Leon (311 km) naar Santiago. Een van de mannen wil de wandeltocht een soort Camino naar een berg in Peru doen. Het schijnt een bekende tocht te zijn, waarbij je tent en bepakking door de Indianen wordt gedragen.
Vandaag was het voor Jan een test geweest om te kijken hoe het was met zijn lichaamlijke gesteldheid. Het ging redelijk, maar nog niet optimaal. Voor ons beiden geldt dat we nog steeds geen last hebben van blaren. Als aan ons die vraag wordt gesteld, dan hebben we als antwoord: "We are not human being, we are bionic". Volgens zeggen zouden donkere mensen minder last hebben van blaren. Ik ben geen dokter en kan het medisch dus niet onderschrijven. Maar een ding is zeker het is voor ons meer dan een zorg minder.
Amato,
Peregrino Dominggo
Abonneren op:
Posts (Atom)