Jan voelde zich nog steeds niet lekker en moest 's nachts regelmatig naar het toilet.
Dat was dus niet echt bevorderlijk voor zijn conditie. We besloten dat ik vandaag alleen zou lopen. Jan zou de bus naar Arzua pakken. Naar Arzua zou het een afstand zijn van 28 km. Tegenover onze hostal heb ik in een Albergue een ontbijt genomen. De route was heuvelachig en ging door bosrijk gebied. Met heel veel eucalyptische bomen. Het rook wel heel erg fris in het bos. Onderweg waren er heel veel Fransen en Engelsen, vaak in grote groepen en veelal ook ouderen. De meesten zijn in Sarria begonnen. Als je vanaf Sarria de laatste 100 kilometers aflegt krijg je een certificaat, de zogenaamde Compostella. Het was dus vrij druk en een ander soort pelgrims, dan we gewend zijn. Maar op zich was het wel heel erg gezellig. De kleding van de wandelaars zagen er allemaal nog schoon en netjes uit. Terwijl als je 6 weken onderweg bent, dan blinkt jouw kleding en schoenen ook niet meer uit van schoonheid en netheid. De laatste kilometers liep ik met 3 Amerikanen mee. Ze komen uit Californie, 2 neven en een zwager. In Amerika doen ze aan hiken en hebben enkele jaren geleden dwars door Amerika heen een tocht afgelegd van 2000 km. Het was schitterend wandelweer, met af en toe wat regen wat niet
noemenswaardig was. In het plaatsje Boente was de pastoor van de plaatselijke kerk bezig om stempels van de kerk en bidprentjes uit te delen. De pelgrims gaven dan een kleine financiele bijdrage. Toen hij hoorde dat ik afkomstig was uit Indonesie, gaf hij me een hartverwarmende omhelzing. Omdat ik alleen liep gaf het mij ook de tijd en de mogelijkheid om terug te kijken en te denken aan de afgelopen 6 weken. Zeker nu we na vandaag Santiago op een afstand van 39 km genaderd zijn. In Arzua aangekomen, bleek dat Jan goed geslapen had en aardig opgeknapt was. In onze hostal hebben we voor de verandering weer een menu del dia genomen. Daarna nog in de bar Champions League gekeken, Real Madrid tegen FC Zurich en Atletico Madrid tegen Apoel. Daarna gingen we naar onze kamer, tenminste dat dachten we. We waren aan het slot aan het morrelen, toen een Columbiaans echtpaar langskwam en ons hielp om het slot open te krijgen. Bleek dat we op de verkeerde verdieping zaten. Hilariteit alom. Tot overmaat van ramp werd er keihard op een deur gebonsd dat we stil moesten zijn. Dat krijg je met zoveel Zuid-Amerikaans en Moluks temperament.
Amato,
Peregrino Dominggo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten