Verslag O Cebreiro -Triacastela 13 september 2009

Klokslag 6.00 uur ging de wekker af. We wilden vandaag na een dag niet te hebben gewandeld vroeg op pad gaan. Klaarblijkelijk waren wij niet de enigen. In het enige bar-restaurant die in het dorp open was, hadden heel wat pelgrims zich verzameld voor het ontbijt. Het probleem was dat er maar 1 vrouw als personeel de zaak bediende. De vrouw had de nodige stress en behandelde een aantal pelgrims heel erg onvriendelijk, die begrijpelijk demonstratief wegliepen zonder ontbijt. Vandaag zou het een tocht worden van 20 km. De laatste uitlopers van de bergen moesten nog genomen worden. De Alto de San Roque en de Alto do Poio met een hoogte van ca 1400 meter waren de lastige klimmetjes. Uiteindelijk werd het toch nog een vrij relaxte wandeling met de genoemde klimmetjes en wat lastige afdalingen. Onderweg kwamen we Sandra tegen die Jan in Calzadilla de Cueva had ontmoet. Sandra had haar opleiding op de Universiteit van Santiago stopgezet, om de Camino te gaan lopen. Haar ouders waren niet op de hoogte van deze situatie. Ze vertelde het verhaal dat ze onderweg Inggo een Duitse jongen had ontmoet, waarvan de vriendin tijdens de pelgrimstocht hem in de steek heeft gelaten voor een andere jongen. Een liefdesdrama dus. Met Mark een andere Duitse jongen heeft ze hem de afgelopen dagen Inggo emotioneel bijgestaan.

Het plaatsje Triacastela is een klein plaatsje dat bestaat uit 1 straat met een Albergue, wat bar-restaurants en hostals. Dit betekent dat alle pelgrims in 1 straat buiten bezig waren met het avondeten. Wel een gezellige boel. Bij ons aan tafel schoof Karin aan. Een jonge frisse meid uit Canada. Helaas heeft ze te kampen met knieproblemen, waardoor ze alleen korte stukjes kan lopen. De volgende dag zou ze naar Samos lopen, ca 9 km verder op. Karin werkt voor de Canadese overheid als computeranalist. Ze heeft wat reizen gedaan naar Bali, Lombok, Vietnam, Cambodja en China. Toen we ´s avonds terugwilden naar de hostal, werden we door Nederland-ers uit Breda en Rotterdam op het terras uitgenodigd voor een kop koffie. De vrouw uit Rotterdam is 4 maanden geleden uit die stad vertrokken. Haar broer en zijn vriend uit Breda vergezellen haar vanuit Leon (311 km) naar Santiago. Een van de mannen wil de wandeltocht een soort Camino naar een berg in Peru doen. Het schijnt een bekende tocht te zijn, waarbij je tent en bepakking door de Indianen wordt gedragen.

Vandaag was het voor Jan een test geweest om te kijken hoe het was met zijn lichaamlijke gesteldheid. Het ging redelijk, maar nog niet optimaal. Voor ons beiden geldt dat we nog steeds geen last hebben van blaren. Als aan ons die vraag wordt gesteld, dan hebben we als antwoord: "We are not human being, we are bionic". Volgens zeggen zouden donkere mensen minder last hebben van blaren. Ik ben geen dokter en kan het medisch dus niet onderschrijven. Maar een ding is zeker het is voor ons meer dan een zorg minder.

Amato,

Peregrino Dominggo