Ik begon de dag met gemengde gevoelens en toch ook met gezonde kriebels in mijn buik.
Ten eerste het gevoel van de laatste 17 km richting Santiago de Compostella en de ontmoeting tussen Jan en zijn familie. We begonnen in een bar/ restaurant met een ontbijtje. Toen zijn we op pad gegaan en met ons vele anderen. Het was onderweg heel erg druk. Het was te merken dat iedereen in een goed humeur was en naar uitkijkt om Santiago te bereiken. Helaas werkte het weer niet mee. Het was voor ons de eerste keer dat het merendeel van een etappe regende.
De tocht op zich was behalve een aantal heuvels niet echt zwaar. De omgeving van de route was ook niet echt interessant. Toen we de officiele grens van Santiago binnenkwamen hebben we elkaar voor de gein tot ridder in de orde van pelgrims benoemd. Wat geen grap is , we hebben elkaar eeuwige vriendschap beloofd. In Santiago hebben we in een klein restaurant, na een natte en doorweekte tocht, onszelf getracteerd op een menu del casa (menu van het huis). Wonderwel stond er op het menu varkenspootjes. Het toeval wilde dat 10 augustus na onze eerste tocht van St Jean Pied de Port naar Roncevalles we dat 's avonds ook al hadden gegeten. Na het warme eten hebben we gauw onze hostal opgezocht. Ondertussen werd ik door Anneke gebeld, dat ze al in Santiago in een hotel zaten. Eerder had ik van Frans een sms gekregen dat ze om 13.15 uur in Santiago geland waren. We spraken af dat het misschien verstandig was om elkaar pas 's avonds te ontmoeten. We konden ons dan eerst gaan douchen en een klein beetje uitrusten, tenminste dat was voor ons de laatste 6 weken ons vaste ritueel. Zo gezegd , zo gedaan. Ik zou dan wel telefonisch contact houden en dan bellen wanneer de ontmoeting moet plaatsvinden met Jan. Tegen 18.00 uur heb ik uiteindelijk tegen Jan gezegd dat ik naar de kathedraal in het centrum van de stad wil. Hij wilde eerst nog zijn kleren wassen en Dolly bellen. Want die kon hij maar niet bereiken. Logisch natuurlijk. Uiteindelijk ging hij toch mee. Daarvoor heb ik met Frans afgesproken dat we naar het plein zouden gaan en dat daar de ontmoeting zou plaatsvinden. Onze hostal was in het centrum. Wij zijn toen richting de kathedraal gelopen. Hij vond het vreemd dat ik een beetje uitgelaten was, want ik legde iedere keer een arm om zijn schouder. Uiteindelijk kwamen we bij de kathedraal en liep ik snel vooruit de trappen op naar het plein op zoek naar Frans. Toen ik midden op het plein stond, kwam Jan pas de trappen op. Ik zag in een glimp Frans bij een pilaar staan en wenkte naar hem. Hij zou op een afstand foto's gaan maken. Ondertussen zag ik Anneke, Yvonne en Dolly. Om het tafereel en de ontmoeting goed te kunnen bekijken ben ik naar de zijkant van het plein gaan lopen en ben op de trappen van de winkel-galerij gaan zitten. Achter me liepen achtereenvolgens Anneke, Yvonne en Dolly langs de winkel-galerij in een boog richting het plein, waar inmiddels Jan heel erg onder de indruk omhoog naar de contouren van de kathedraal stond te kijken. Heel symbolisch luidde eerst de klok en daarna sprak Yvonne hem van achteren aan. Een harde schreeuw, ongeloof en stevige omhelzingen met Yvonne, Anneke en uiteindelijk een heel lange omhelzing met Dolly. Wat een scenario. Beter hadden we het niet kunnen bedenken. Wat een slotstuk van een emotionele dag en een onge-lofelijke, onvergetelijke pelgrimstocht van 6 weken. We hebben daarna in een gezellige restau-rant nog heel lang en gezellig bij zitten praten.
Amato,
Peregrino Dominggo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten