zaterdag 15 augustus 2009

Verslag Espinal-Zubiri 13 augustus 2009

Voor de tweede nacht in Espinal hebben we als slaapplaats een goedkopere pension (Rural) kunnen vinden( 15 euro per persoon). Een familie bedrijf gerund door 2 zusters dat al 300 jaar bestaat. Eeuwenlang hebben hier pelgrims op weg naar Santiago de nacht doorgebracht. De kamers, meubilair en de badkamers waren nog heel erg authentiek. In de ochtend van 13 augustus hebben we bij het ontbijt kennis gemaakt met Erica , een verpleegkundige uit Canada. Zij loopt een gedeelte van de Camino (pelgrimstocht) van Espinal naar Zubiri en van Zubiri naar Pamplona. Veel mensen doen dat op deze manier, door ieder jaar een aantal etappes te doen . Behalve als je een pensionada bent, zoals wij dan heb je alle tijd van de wereld. Zo maak je interessante ontmoetingen mee, waarbij een ieder letterlijk en figuurlijk zijn eigen weg en een eigen verhaal heeft. Dat is ook het principe van de Camino. Iedereen doet het op zujn eigen manier. Onderweg kwamen we haar nog tegen en liep ze een eind met ons mee. Ze heeft niet zoveel getraind,waardoor ze ons tempo niet kon bijhouden. Uiteindelijk was ze zelfs eerder in Zubiri. Voor ieder etappe hebben we een vast programma. We proberen vroeg in de ochtend te starten. Na een uurje lopen nemen we 10 minuten pauze, Tussen de middag nemen we, net zoals alle Spanjaarden ook een siesta . In Zubiri hebben we in een appartement gelogeerd. Bij het internetcafe heb ik kennisgemaakt met Eugenie Kunst. Ze is vanaf haar 5e jaar niet meer in Nederland woonachtig. Ze loopt samen met haar vriend Sylvio uit Rome de pelgrimstocht en vond het fijn om na een hele tijd weer Nederlands te kunnen praten. Haar vader bleek een etnomusicoloog te zijn gespecialiseerd in gamelanmuziek. Haar moeder blijkt een Indonesische te zijn. De tocht van Espinal naar Zubiri was een moeilijke tocht van 100 meter naar 600 meter hoogte. Het was een vrij pittge tocht met heel veel steile klimmetjes met verraderlijke hellingen. Af en toe moesten we heel erg op adem komen. Ook hier prachtige vergezichten en hele mooie stromende beekjes. Uiteindelijk hebben we over deze tocht 11 uur gedaan. Het was moeilijk, maar we waren toch voldaan dat we de eindbestemming Zubiri hebben bereikt. Volgens ons gevoel gaan we met de dag beter om met de omstandigheden. Aan de motivatie en de sfeer ligt het niet. Ook deze dag geen blaren, afkloppen dus maar weer. Onderweg ook in de dorpen heel veel loyaliteit en vriendelijkheid van de Spaanse bevolking. De groet ¨Bon Camino¨ is ook een veelgehoorde kreet. De mensen vinden het prachtig dat je als buitenlander deze tocht doet.
Doet me denken aan de 4 daagse van Nijmegen. Dit verslag ben ik nu aan het afronden in een internetcafe naast ons hotel in Puenta de Reina. Daarnet ook wat mailtjes van familie beantwoord. Het verslag en de foto´s van Zubiri naar Pamplona een geweldige stad is in de maak en natuurlijk het verslag en de foto´s van Pamplona naar Puenta de la Reina.

Amato ,

Minggus

Verslag St Jean Pied de Port- Roncevalles 11 augustus 2009

De eerste etappe zouden we starten vanaf Roncevalles in Spanje. Omdat er geen openbaar vervoer was. hebben we toch maar besloten om de eerste etappe van St Jean Pied de Port in Frankrijk over de Pyreneen heen naar het Spaanse Roncevalles te lopen. Deze route is een van de zwaarste etappes. Het gaat over een hoogte van 1400 meter en heeft een lengte van 30 km. We hebben er meer dan 13 uur over gedaan. Komt ook omdat we in het begin een verkeerde route hebben genomen. Het was een drukke en gevaarlijke route met veel autoverkeer en heel veel haarspeldbochten. Onderweg hebben we niet veel lopers gezien, maar wel veel fietsers. De meeste lopers kiezen voor de Franse route die korter is, ca 24 km. In al onze onschuld hebben we gekozen voor de langere, maar wel meest begaanbare route, de Napoleonroute. Het zijn voornamelijk Spanjaarden en veel Italianen die we onderweg zagen. De meeste Nederlanders kiezen er voor om in de de lente, nazomer of winter te lopen. Met zingen (Oleh sio) en heel veel Molukse slappe humor hebben we ons op de been gehouden. De top van berg hebben we in de wolken bereikt. Een aparte gebeurtenis als je een kerk ziet opdoemen met een kruis. Wat ook heel bijzonder was dat we overal water van de berg hoort stromen. De vergezichten waren fantastisch. We hebben wel een prestatie moeten leveren. Maar het was ook heel erg zwaar. Wonderwel hadden we beiden geen last van blaren of lichamelijke ongemakken, maar was heel erg vermoeiend.. Tot overmaat van ramp konden we in Roncevalles geen slaapplaats vinden, omdat we heel laat binnen (21.15 uur) kwamen. Gelukkig kon iemand van een van de hotels voor ons een hostal in Espinal regelen. Ongeveer 4 kilometer verderop. We werden door een van de personeelsleden door een busje opgehaald. Onderweg werden we ook nog door de Guardia Civil met getrokken stenguns aangehouden. De reden is dat we in Baskenland zaten, waar de Eta (Onafhankelijkheidsbeweging Baskenland) nog actief is. De hostal was vrij nieuw en de tweepersoonskamers zagen er goed uit. Na een warme douche hebben we onszelf getrakteerd op een heerlijke maaltijd. Achteraf bleken het varkenspoten te zijn. Jan kwam in gewetensnood omdat hij Dolly heeft beloofd geen varkensvlees meer te eten. Na 36 jaar is het er toch nog van gekomen. Onze eerste berichten hebben we per mail en via de weblog door middel van de kleine laptop van Jan verzonden. Wel handig, vooral als er internet en WIFI aanwezig is. Verder hebben we besloten om een deel van onze bagage (bijelkaar 10 kilo) naar Nederland terug te sturen. Dit betekent dat we woensdag 12 augustus een vrije dag namen om dat te regelen. De dichtstbijzijnde postkantoor waar je een pakket naar Nederland kan verzenden was 38 km verder in Villava. Er was geen openbaar vervoer van Espinal naar Villava. We moesten noodgedwongen een taxi nemen. Na de zware inspanningen van de vorige dag kwam een vrije dag ons dan ook goed van pas. Onderweg tijdens de zware tocht van St Jean Pied de Port naar Roncevalles moest ik denken aan het prachtige gedicht wat ik van Saar en Chris heb gekregen met als titel : Een reiszegen. Een mooie leiddraad voor onze tocht naar Santiago de Compostella.

Saar en Chris heel erg bedankt en inspirerend. De fles witte wijn houden we even koel tot na mijn terugkomst eind september.

Een reiszegen

Laat God je onafscheidelijk vergezellen
En je begeleiden op al je wegen;
Laat Christus de staf zijn in je hand
En de richting van elke voetstap;
Laat de Geest voor je zijn
Als een wind in de rug.
Die je brengt op wegen van vrede
Wees gezegend, ga met God, a Dieu !

Verslag St Jean Pied de Port- Roncevalles 11 augustus 2009

De eerste etappe zouden we starten vanaf Roncevalles in Spanje. Omdat er geen openbaar vervoer was. hebben we toch maar besloten om de eerst...