Verslag Santiago-Barcelona-Amsterdam-Ede 19 september 2009

Vandaag is het de dag van afscheid nemen. Het was al een vreemde gewaarwording dat je niet meer hoeft te lopen.Maar nu is het vandaag definitief afscheid nemen van de Camino en mijn medepelgrim Jan die nog een paar dagen met zijn familie in Santiago doorbrengt. Het is hem van harte gegund en hij verdient het ook.

Vlak bij onze hostal hebben we in een restaurant nog een ontbijt genomen. Daarna zijn we naar de bushalte gegaan, waar ook de taxi's staan. Jan neemt de bus naar het hotel waar de anderen logeren en ik heb besloten om toch maar de taxi te nemen naar het vliegveld van Santiago. Met een stevige omhelzing hebben we afscheid genomen en heb ik Jan nog fijne dagen toegewenst.

De taxichauffeur die me reed begon heel spontaan een gesprek aan. Hij vertelde, nadat ik ver-telde dat ik oorspronkelijk uit Indonesie kwam, dat hij graag naar Thailand wilde. Hij deelde mee dat hij net een relatie achter de rug had en zette uiteen waarom het verkeerd was gegaan. Hij was zo geemotioneerd dat hij af en toe niet op de weg lette, omdat hij iedere keer achterom keek om mij dingen duidelijk te maken. Hij vond het wel een prestatie dat we de Camino in 6 weken gedaan hebben.Hij vroeg of ik christen was. Hij vindt de kerk in Spanje niet altijd goed. Hij is zelf katholiek. Hij zorgt nu voor zijn vader, omdat zijn moeder overleden is. Uiteindelijk maakte hij duidelijk dat de kerk toch zijn goede kanten had. Ondertussen waren we bij het vliegveld aan-gekomen. Ik heb hem voor het onderhoudend gesprek als extra een fooi gegeven.

Met een beetje vertraging vertrok het vliegtuig om 12.30 uur richting Barcelona. Het was regenachtig weer. Op vlieghoogte had je goed zicht op het landschap en de bergen. Ik bedacht me dat we 6 weken door het gebied een weg hebben gebaand. Een gevoel van weemoed en toch gepaste trots kwam bij me op. Het was te merken dat we richting zonnige oorden gingen, want het weer klaarde op. We naderen Barcelona en het was prachtig om de stad achter de bergen aan zee te zien liggen. Je kon de kathedraal goed zien. De mensen die in deze stad wonen moeten toch gelukkig zijn, met de ligging en zo'n prachtige stad. De vluchthaven en de accomodatie is heel erg modern, op het chique af met de zwarte marmeren vloeren. En ook met duur uitziende winkels. Op zich vielen de prijzen in de winkels nog mee. Om 18.15 uur vertrokken we met de Spaanse vliegtuigmaatschappij Vueling richting Amsterdam. Het was een voorspoedige vlucht en iets eerder dan verwacht om 20.15 uur kwamen we in Amsterdam aan. Mark was net met de auto Schiphol genaderd. In de grote vertrek/aankomsthal heb ik op hem gewacht. We waren blij om elkaar na lange tijd weer te zien. Voordat we richting Ede vertrokken hebben we nog een broodje gegeten en wat gedronken. Mijn eerste ervaringen en de laatste nieuwjtes hebben we nog uitgewisseld. Om 22.30 uur waren we thuis. Toch wel een fijn gevoel om weer thuis te zijn. Gelukkig had mijn zus Nona een grote pan met heerlijke bami gemaakt. Lief van haar. Na 6 weken smaakte het dubbel zo lekker. Het deed ons goed, want de inhoud van de grote pan met bami was in een mum van tijd op.

Thuiskomen betekent ook dat je voor jezelf de balans kan opmaken. Voor mij was de Camino Santiago de Compostella een hele bijzondere ervaring, die ik kan plaatsen in de categorie: " Dit zal ik nooit vergeten". Vooraf had ik in mijn naiviteit niet over nagedacht dat het zo zwaar zou zijn. Vooral de eerste 2 weken was een worsteling. De heuvels en de bergen daar kwam tijdens een etappe bijna geen eind aan. Maar deels door veel humor en wilskracht zijn we door die moeilijke periode heengekomen. Daarna ging alles als vanzelf en hadden we een uithoudings-vermogen en hardheid opgebouwd. De contacten met medepelgrims onderweg waren hartver-warmend. Het maakt niet uit waar je vandaan komt: Canada, Italie, Frankrijk, Australie, Spanje, Columbia, Porto Rico, Duitsland etc. We waren een familie en er was een lotsverbondenheid. Zeker op spiritueel en/of religieus gebied. Mijn bijzondere dank gaat uit naar mijn medepelgrim Jan, die mij gevraagd heeft om aan deze bijzondere onderneming mee te doen. Ik ben hem hiervoor heel erg dankbaar. We hebben heel wat discussies gehad onderweg over kerk en samenleving. We waren soms niet altijd met elkaar eens, maar we hadden wel veel respect voor elkaar en voor elkaars mening. Niet onbelangrijk was de humor als smeermiddel en natuurlijk de sportieve prestatie die we met elkaar gedeeld hebben. Deze gemeenschappelijke ervaring zal ik mijn hele leven herinneren en inderdaad we blijven vrienden voor het leven. Last but not at least wil ik mijn kinderen, familie en vrienden bedanken voor de hartverwarmende support door middel van jullie reacties, gedichten, liedjes en emails. Heel erg bedankt allemaal.!! En een ieder God's wonderbaarlijke liefde en zegen toegewenst.

Selamato,

Minggus