Voordat we op weg gingen zijn we nog samen in gebed gegaan. De route zou 17 km zijn. Ogen-schijnlijk een makkelijke route, maar volgens ingewijdenen een moeilijke route. Het advies was veel water en fruit meenemen. We vertrokken in het donker. Gelukkig had Jan een zaklamp bij zich en een rood gadgetlichtje wat iedere keer opflikkert. Het credo van Jan: " de ouwe denkt aan alle details" is hier inderdaad van toepassing. Met Jan voorop liepen we in het donker langs de snelweg. Onderweg een hele discussie dat onze vaders als KNIL- militair ook bepakt met volle uitrusting op patrouille gingen. Volgens Jan hadden ze altijd koelies bij zich, die hun uitrusting droegen. We waren het zoals altijd niet altijd eens met elkaar. Geeft niks, houdt de boel alleen maar levendig. Of het door de discussie kwam . maar we liepen in het begin de ver-keerde kant op. Maar weldra zagen we ook de eerste perregrino´s lopen, die we konden volgen. In de praktijk viel de route ons 100 % mee. De temperatuur was heel erg behaaglijk en de zon was mild. Misschien dat we ook de maand september naderen. De wegen, daar waren we niet zo te spreken over. Het was zand met af en toe grote kiezelstenen. Voor de wielrenliefhebbers, het lijken de zandwegen wel van de klassieker Parijs-Roubaix. Ik voelde dat mijn zwakke plek aan mijn rechtervoet wel eronder leed. Verrassend was dat er toch een verkooppunt onderweg was. De koffie smaakte zoals we dat bij de automaat op het werk gewend zijn. Niet lekker dus. Twee Spaanse vrouwen uit Zaragossa wilden terplekke ook een foto met ons maken. Uit balorigheid stopte Jan wat gras en wat op bloemen lijkt tussen de haren van de dames. Om 12.45 uur kwamen we in Cadzilla de la Cueva aan. Een klein gehucht met maar 1 auberge en 1 hostal. Bij aankomst gauw onder de douche gegaan, kleren gewassen en opgehangen. Ongemerkt vielen we als een blok in slaap en werden we 3 uur later wakker. Kortom vandaag was het een zondagse wandeling, wat heel erg is meegevallen gezien de vooruitzichten. Op zo´n route kwam ook mijn MP3 speler goed van pas. The Eagles, Ais Lawalata, Candy Dulfer, Mana (Mexicaanse groep) en Onggo & Friends (kan ik mijn zwager ook horen) klinkt tijdens zo´n wandeling letterlijk en figuurlijk als muziek in de oren. We merken ook dat we na 3 weken genoeg getraind zijn en dat deze afstand (op vlakke stukken) ons niet zoveel moeite meer kost. Volgens onze nieuwe kaart die we in Carrion de los Condes gekocht hebben, hebben we nog 388 km te gaan naar Santiago.
Amato,
Minggus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten